“แล้ว...เมื่อไหร่เธอจะบอกพวกเค้าล่ะว่าฉันเป็น...”
“จีว่า...อย่าบอกเลยจะดีกว่าค่ะ”
“อะไรนะ นี่เธอ...”
“คุณแม่ขา...หนู...หนูปวดหัวค่ะ” เสียงของพุดดิ้งดังขึ้น ทำให้ทั้งสองคนรีบหันไปมองแล้วก็เห็นว่าท่าทางของลูกไม่สู้จะดีนัก
“งั้นเดี๋ยวเรากลับบ้านกันนะคะ ทนไหวมั้ยลูก” เธอโอบไหล่พุดดิ้งเอาไว้ด้วยความกังวลใจ
“น่าจะไหวค่ะ”
“รีบคิดเงินเถอะค่ะคุณภูมิ ตัวลูกรุมๆ เหมือนจะเป็นไข้เลย”
“ได้ๆ เธอพาลูกไปรอหน้าร้านเลยนะ ฉันจะไปจ่ายเงินก่อน”
“ค่ะ พริกหวานล่ะลูกยังสบายดีอยู่มั้ยคะ”
“หนู...เหมือนจะปวดหัวด้วยค่ะ”
“งั้นจับมือแม่ไว้นะคะ เราจะไปรอคุณลุงที่หน้าร้านกันก่อน เดี๋ยวแม่จะพากลับบ้านนะคะ”
“ค่ะ”
ภูมิภัทรรีบลุกจากที่นั่งแล้วนำบิลไปชำระเงินที่เคาน์เตอร์ จากนั้นเขาก็รีบตามไปสมทบกับทุกคนหน้าร้าน ก่อนจะพาพวกเธอกลับบ้าน
“ยังปวดหัวอยู่มั้ยครับเด็กๆ” เขาหันไปถามลูกๆ ที่นั่งอยู่เบาะหลังโดยมีจีรชยานั่ง
