จีรชยาเงยหน้าขึ้นมองสบตาเขา และวินาทีที่ใบหน้าคมเคลื่อนลงมาจนเกือบชิด เธอก็เผลอหลับตาลงคล้ายจะรู้ว่ากำลังจะมีอะไรเกิดขึ้น แต่ก่อนที่สิ่งนั้นจะเริ่มต้น เสียงไอของลูกก็ทำให้พวกเขาได้สติ เธอจึงรีบขยับตัวออกจากอ้อมแขนอบอุ่นนั้นแล้วหันไปมองลูกทั้งสองทันที จึงได้เห็นว่าเจ้าของเสียงไอก็คือลูกสาวคนโตนั่นเอง
“พริกหวาน เป็นยังไงบ้างคะลูก”
“คุณแม่...หนูหิวน้ำค่ะ”
“น้ำเหรอคะ เดี๋ยวแม่เอามาให้ค่ะ” ยังไม่ทันที่เธอจะได้ลุกขึ้นเสียงของภูมิภัทรก็ดังขึ้นเสียก่อน
“ฉันเองดีกว่า เธอนั่งข้างลูกเถอะ” เขาบอกก่อนจะลุกขึ้นไปที่โต๊ะแล้วรินน้ำลงในแก้วแล้วเดินกลับมาที่เตียง จากนั้นก็ยื่นแก้วน้ำให้จีรชยาที่ขยับมานั่งข้างพริกหวานแล้ว
“ค่อยๆ ดื่มนะคะเดี๋ยวสำลัก” เธอป้อนน้ำให้ลูกดื่มทีละนิดอย่างระวัง
“อิ่มแล้วค่ะ”
“ยังปวดหัวอยู่รึเปล่าคะ”
“ปวดนิดหน่อยค่ะ”
“งั้นนอนพักต่อนะคะ เดี๋ยวตอนเย็นแม่จะทำข้าวต้มร้อนๆ มาให้ค
