“ก็...ไม่ค่อยหรอกค่ะ เป็นห่วง...” เธอหยุดไปอึดใจหนึ่ง มันทำให้เขาลุ้นคำตอบ “เป็นห่วงเจ้าชิโร่ ป่านนี้ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง”
“อ้อ เป็นห่วงหมานี่เอง” แล้วจะให้เธอเป็นห่วงเขาได้ยังไง คิดอะไรไม่เข้าท่า “ผมว่าคุณต้องหาหมาตัวใหม่มาเลี้ยงแล้วล่ะ...”
“คุณคิดว่ามันตายแล้วจริงๆใช่มั้ย”
“ตัดใจเถอะ”
“แต่ตราบใดยังไม่เจอศพ ก็อาจมีความหวัง”
เขาขบขันเล็กน้อย ก่อนคว้าแซนวิสในจานที่เธอกำลังจัด นำขึ้นมาเข้าปาก
“อย่าหวังลม ๆ แล้งๆ เลย”
“ทำไมล่ะคะ ขนาดคุณจมน้ำหายไปเป็นปียังกลับมาได้เลย แล้วปาฏิหาริย์จะเกิดกับเจ้าชิโร่บ้างไม่ได้รึไง”
คำพูดของเธอทำเขาเกือบสำลัก
“ผมไม่ได้จมน้ำอยู่เป็นปีซะหน่อย”
“งั้นคุณหายไปไหนมาล่ะ”
“อยากรู้เรื่องผมขนาดนั้นเลยเหรอ” เขาแสร้งทำน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ จ้องเธอเหมือนจะกลืนกิน เพื่อให้เธอเขินอายแล้วหยุดซักไซ้เขานั่นล่ะ แต่ดูเหมือนคราวนี้จะไม่ได้ผล...
“ค่ะ เล่ามาสิคะ”
เขาถอนห
