“คุณแม่ฟื้นแล้วค่ะ” ฉันกระซิบบอกพี่ลีโอที่เอาแต่ลูบคลำไปทั้งตัวของฉัน โดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง
พี่ลีโอรีบดึงมือออก จากนั้นฉันก็รีบลุกขึ้นจากตักของเขา ก่อนที่พี่ลีโอจะเดินไปหาคุณแม่ที่เตียง
“เป็นไงบ้างครับ ทำไมแม่ไม่บอกผมว่าไม่สบาย”
“ก็เห็นแกเอาแต่รักเอาแต่หลงเมีย แม่จะไปสำคัญอะไร” คุณแม่พูดในเชิงน้อยอกน้อยใจพี่ลีโอ
“แม่ก็คือแม่ เมียก็คือเมีย สถานะไม่เหมือนกันนะครับ อีกอย่างผมมีแม่แค่คนเดียว ทำไมแม่จะไม่สำคัญ”
เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินพี่ลีโอพูดอะไรแบบนี้ออกมา เขาดูเป็นคนอบอุ่นไปเลยแหละ
“พูดแบบนี้คงอยากจะให้ฉันรับเมียแกเป็นลูกสะใภ้ล่ะสิ” คุณแม่ปลายตามองมาทางฉันที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟา
“ครับ ผมอยากให้แม่เปิดใจให้พาย”
คุณแม่พี่ลีโอเงียบก่อนจะเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ส่วนฉันก็ทำได้แค่ถอนหายใจออกมาเงียบๆ การพยายามทำให้คนคนหนึ่งยอมรับในตัวเราได้นี่มันก็ยากเหมือนกันเลยเนาะ
แกร็ก!! ประตูห้องถ
