“เดียไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อน”
“แล้วพี่?”
“พี่ใส่แค่กางเกงก็ได้” ลิเดียยอมทำตามที่อีกคนบอกอย่างว่าง่าย ความไม่เข้าใจที่กำลังมาเยือนทำให้เธออยู่ไม่สุข ลิเดียรีบจัดการตัวเองในห้องน้ำ สางเส้นผมสลวยแล้วมัดรวบลวกๆ จากนั้นก็ก้าวขาออกมาเผชิญหน้ากับอีกคนที่ใส่แค่กางเกงยีนส์ขายาวตัวเดียว
แกร๊ก~
ทันทีที่ประตูห้องเปิดออก หญิงสาวที่ยืนทำหน้าบึ้งตึงเบื้องหน้าถือวิสาสะก้าวขาเข้ามาในห้องทันที
“ทำอะไรกันอ่ะ ทำไมพี่ฮิวถึงเปิดประตูช้าแบบนี้ แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใครคะ” ตันหยง ลูกสาวคุณปกรณ์เจ้าของอู่ซ่อมรถขนาดใหญ่ภายใต้ชื่อปกรณ์การช่างชี้หน้าลิเดียอย่างไม่เกรงกลัว กลับกัน ฮิวโก้ชักสีหน้าแล้วขยับตัวเข้าขวางหน้าลิเดียเพราะไม่ต้องการให้ใครมาชี้หน้าเธอ
“มีอะไรก็พูดดีๆ อย่ามาระรานคนของพี่ หยงมีอะไร”
“คนของพี่งั้นเหรอคะ?” ตันหยงทวนคำพร้อมทั้งน้ำตาที่คลอเบ้า ลิเดียเองก็คาดไม่ถึงว่าเขาจะเอ่ยตรงๆ แบบ
