“…พายุยังไม่กลับอีกเหรอคะ” น้ำเสียงงัวเงียร้องถามพร้อมกับใบหน้างดงามที่ละขึ้นจากหมอน
“มันติดงานที่สองอ่ะ เห็นว่าถ้าเช็กรถเรียบร้อยก็จะกลับเลย ค่อยให้เด็กขับรถตามมาเก็บทีหลัง”
“ไหนพายุบอกว่ากลับไม่ดึกไง นี่มันห้าทุ่มกว่าแล้วนะ” คนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จหมาดๆ อมยิ้ม
“คิดถึงเหรอ?”
“หนูเป็นห่วงด้วย”
“พี่เพิ่งไลน์ถามเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน หนูจะโทรหามันเองไหมล่ะ” ร่างสูงเดินมาหย่อนตัวบนเตียงบ้าง ขายาวตวัดขึ้นบนเตียง และก็เป็นเหมือนทุกครั้งคือลิเดียขยับเข้ามากอดเขาทันที
“พี่บอกพายุหรือเปล่าว่าหนูรอ”
“บอกครับ มันบอกจะรีบกลับ ถ้าหนูง่วงหนูก็นอนก่อน”
“หนูนอนไม่หลับ” ริมฝีปากอวบอิ่มขยับบอกตามความเป็นจริง เรื่องง่วงมันก็ง่วงสุดขีดแต่ความเป็นห่วงมันก็มีมากเช่นกัน
ก่อนหน้านี้ตอนที่เธออยู่กับพายุแค่สองคนหากเขามีงานด่วนไม่ว่าจะตอนกลางคืนหรือกลางวันข้างกายของเขาจะมีเธอไปด้วยตลอด ช่วงนี้ก็ไปบ้างไม
