ซายน์.....
"ในเมื่อลูกสะใภ้ม๊าเค้าอยากแยกห้องก็ให้เค้าแยกไปเถอะผมเองก็ไม่ชินที่จะต้องนอนกับ..คนอื่นเหมือนกัน" ในสายตาของพอสฉันก็เป็นคนอื่นเหมือนกันนั่นแล่ะ ฉันคิดอย่างน้อยใจแต่ก็พูดอะไรไม่ได้เพราะฉันเป็นคนพูดคำนี้ก่อนเอง
"เอ่อแต่ม๊าว่า..."
"ไม่มีแต่ครับม๊า เอาตามนี้แล่ะให้ลูกสะใภ้ม๊าไปนอนห้องรับรองแขกก็ได้ เดี๋ยวกระเป๋าผมจะยกไปให้ถึงที่เอง" เขาพูดพร้อมกับมองหน้าฉันอย่างไม่พอใจ
"เดี๋ยวพี่ไปยกเองก็ได้นะกระเป๋าน่ะ" ฉันคิดว่าเขาอาจจะไม่เต็มใจยกมันมาให้เพราะของของฉันมันมีเยอะมากคือฉันขนมาทุกอย่างจากบ้านไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้ากระเป๋ารองเท้าของข้าวเครื่องใช้หรือแม้แต่ของสำคัญที่ฉันเก็บรักษาเอาไว้อย่างดีมาตลอดหลายสิบปี...นั่นก็คือการ์ดวันเกิดของขวัญต่างๆที่พอสเคยซื้อให้ฉันไม่ว่าจะเป็น พวงกุญแจคิตตี้ที่ฉันใช้ห้อยกระเป๋านักเรียนมาตลอดตั้งแต่ประถมจนจบมอปลายที่เขาบอกว่าเขาเก็บเงินค่าขนมไปซื้อมาให้
