พอส....
ผมนอนมองคนในอ้อมกอดพร้อมกับลูบผมของเธอไปมาที่ตอนนี้ยังไม่ยอมตื่นสงสัยจะเพลียมากจริงๆเพราะเหนื่อยมาหลายวัน เรื่องเมื่อคืนที่ผมพูดกับซายน์ผมพูดออกมาจากความรู้สึก
ย้อนกลับไปเมื่อวานหลังจากที่ผมบอกกับม๊าว่าผมจะยกกระเป๋าของซายน์มาให้เองเพราะเธอจะขอแยกห้องนอนกับผม ผมกลับเข้ามาในห้องด้วยความรู้สึกโมโหที่ผมก็ไม่เข้าใจว่าตัวเองจะโมโหทำไมโกรธอะไรอยู่ ผมมองไปที่กระเป๋าหลายสิบใบที่วางอยู่เต็มห้องแล้วผมถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะเดินไปยกกระเป๋าของซายน์ไปไว้ที่ห้องพักรับรองแขก แต่ด้วยความรีบเร่งไหนจะของที่มันเยอะมากจนผมเผลอเอามือไปชนกล่องๆนึงที่วางอยู่บนโต๊ะจนมันหล่นลงมาฝากล่องถูกเปิดอ้าออกจนเห็นสิ่งของที่อยู่ภายใน แค่แว๊บเดียวที่เห็นผมก็จำมันได้ทันทีเพราะมันคือของขวัญและการ์ดต่างๆที่ผมให้กับซายน์ในวัยเด็ก ผมไม่คิดว่าเธอจะยังเก็บมันเอาไว้จนถึงทุกวันนี้ แต่นั่นยังไม่สำคัญเท่ากับบันทึกในสมุดเล
