สามปีต่อมา....
ซายน์....
"เด็กๆตื่นได้แล้วจ้าาา สายแล้วน๊าาาา" ตอนนี้เป็นเวลาแปดโมงกว่าแล้วฉันเดินเข้ามาในห้องของลูกๆเพราะยังไม่มีใครตื่นปกติจะตื่นเช้ากันมาก น่าจะเป็นเพราะเมื่อวานพอสพาลูกๆไปเรียนว่ายน้ำมาคงจะเหนื่อย คือตอนแรกพอสบอกจะสอนลูกๆว่ายน้ำเองแต่ฉันบอกอย่าเลยเพราะลูกตั้งสามคนจะสอนยังไงแต่ละคนซนยังกะลิงไม่ว่าจะหญิงหรือชาย อ่อฉันลืมบอกไปใช่ไหมว่าฉันได้ลูกแฝดเป็นชายสองหญิงหนึ่งค่ะ
"พัดเตอร์ พ้ตโตะ พัชชา ตื่นได้แล้วนะคะสายแล้วน๊าาา"
"ฮืออ หม่ามี๊ขาน้องยังไม่อยากตื่นเลยค่า" น้องพัชชาแฝดคนเล็กอ้อนทันทีเมื่อฉันเดินมาถึงเตียง
"ทำไมล่ะคะ"
"น้องปวดแขนมากเลยค่า"
"ใช่ค๊าบ ผมก็ปวด"
"ผมด้วยค๊าบ"
"ถ้าเป็นแบบนี้สงสัยหม่ามี๊คงต้องบอกปะปําให้เลื่อนวันไปเที่ยวซะแล้ว"
"ไปเที่ยว!!!/ไปเที่ยว!!!/ไปเที่ยว!!!" เด็กทั้งสามลุกขึ้นจากที่นอนทันทีเมื่อได้ยินคำว่าไปเที่ยว
"ใช่ค่ะ ปะป๊าบอกว่าวันนี้จะพา
