ตอนที่ : 10 ว่าที่คู่หมั้น
1214 คำ
มหาวิทยาลัยzzz
“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง” พูดจบข้าวฟ่างก็ลงมาจากรถหรู ท่ามกลางสายตาของคนในคณะที่เธอเรียนอยู่ พวกเขาจำได้ดีว่านี่คือรถของใคร เพราะถึงแม้คนเรียนมหาวิทยาลัยนี้ส่วนใหญ่จะเป็นคนมีเงินแต่ก็ใช่ว่าจะขับรถหรูเหมือนกันสักหน่อย
“ยังไงฟ่าง คราวนี้ส่งกันหน้าคณะเลยนะ” เต็มดาวที่เห็นเพื่อนสนิทลงมาจากรถก็รีบเข้ามาหาในทันที
“ก็ไม่มีอะไรนี่”
“เดี๋ยวนี้ไปรับไปส่งกันบ่อยนะ แกคบกับพี่เขาแล้วเหรอ?”
“ยังหรอก ฉันยังไม่อยากมีแฟนตอนนี้อะ”
“หืม...ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยอะ”
“แล้วแต่ ฉันพูดความจริงแล้ว”
ข้าวฟ่างรีบเดินเข้าไปในตึก เธอไม่ได้สนใจเสียงซุบซิบนินทาเท่าไหร่แต่มันก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าคนที่คนพวกนั้นกำลังพูดถึงคือเธอ ไอ้เธอน่ะไม่เท่าไหร่หรอกเพราะเธอยังพอยับยั้งใจตัวเองได้ แต่เต็มดาวนี่สิถ้าเห็นอะไรที่มันไม่ยุติธรรมกับเพื่อนของตัวเองหรือสำหรับตัวเองระเบิดได้ลงเดี๋ยวนั้นเลย
“ข้าวฟ่าง ข้าวฟ่างรอด้วย”
“จะวิ่งทำไมเล่า เดี๋ยวก็ล้มเอาหรอก ทำอะไรเป็นเด็กๆ เลยนะ”
“รอฉันด้วยสิ”
ทั้งสองเข้าไปรออยู่ในห้องเพราะไม่อยากไปอยู่รวมกับใคร และในห้องแบบนี้ถ้ายังไม่ถึงเวลาเรียนก็ไม่มีใครเข้ามาหรอก
“ถามจริงแกชอบเหรอ ให้คนอื่นซุบซิบนินทาเรื่องของแกกับพี่เอ็มเนี่ย”
“จะไปสนใจคำพูดคนที่ไม่รู้จักเราดีทำไม”
“มันไม่สนใจก็ไม่ได้ป้ะ คนพวกเนี้ยยิ่งเราปล่อยก็ยิ่งชอบใจทำกันใหญ่เลย ส่วนแกน่ะก็จะมีแต่คนพูดถึงแบบลบๆ ฉันไม่ชอบเลยเอาจริง บางคนนี่ใส่สีตีไข่ไปอีก ให้เรื่องมันน่าตื่นเต้นมากขึ้น”
“เราโตแล้วนะเต็ม จะไปทำแบบนั้นได้ยังไง ถ้าเรารุนแรงเขาก็จะว่าเราเป็นพวกที่ชอบเอาอารมณ์ตัดสินปัญหา ถ้าเราเงียบไปไม่สนใจพวกเขาเดี๋ยวเรื่องมันก็เงียบไปเอง ยิ่งเราไปให้ความสนใจคนพวกนั้นจะยิ่งทำมากขึ้น ทางที่ดีเราไม่ต้องยุ่งจะดีกว่า”
“เฮ้อ...”
ข้าวฟ่างก็ไม่ใช่คนใจเย็นหรือดีอะไรขนาดนั้นหรอก แต่ที่เธอไม่ตอบโต้กลับไปก็เพราะกำลังอดทนอยู่ ถ้ายังอดทนได้เธอก็จะไม่ทำอะไร แต่เมื่อไหร่ที่มันหมดความอดทนไปแล้วเธอก็ไม่ได้สนใจหรอกว่าสิ่งที่ตัวเองทำนั้นมันจะถูกหรือผิด
เพราะเริ่มโตขึ้นและได้เข้าสังคมที่มันกว้างขึ้นเธอยิ่งต้องรู้จักควบคุมอารมณ์ของตัวเองให้ได้ เพราะเธอรู้ดีว่าสังคมวงกว้างนั้นมันยังมีเรื่องราวทั้งดีและร้ายรอต้อนรับเธออยู่อีกมาก
“เอ้อฉันว่าจะบอกแกแล้วแต่ลืม ฉันไปรู้อะไรมาด้วยล่ะ”
“อะไร?”
“พราวเด็กห้องท้ายที่เคยมาหาเรื่องแกอะ นางมาเรียนที่นี่เว้ยอยู่คณะเดียวกับพี่เอ็มของแกด้วย และก็มีคนบอกว่านางเป็นน้องสาวของรุ่นพี่ที่มาหาเรื่องแกคราวนั้นด้วย”
“อย่างนี้พี่กับน้องก็ชอบผู้ชายคนเดียวกันสิ”
“คิดว่างั้นนะ”
“…..”
“แต่ฉันได้ยินคนพูดมาว่า ทั้งสองไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ กันเว้ย คนพี่เป็นลูกเมียหลวง ส่วนคนน้องเป็นลูกติดเมียน้อย เห็นว่าย้ายมาอยู่ด้วยกันตอนที่แม่ของรุ่นพี่คนนั้นตายได้ไม่นาน ได้รู้จักกันตั้งแต่เด็กๆ แต่ก็ไม่ค่อยมีใครสนใจเรื่องนี้หรอก มันไม่ใช่เรื่องฉาวนี่นา”
“ก็ว่าอยู่ หน้าตาไม่เหมือนกันเลยสักนิด”
“คราวนี้มาทั้งพี่ทั้งน้อง แกจะต้องเจออะไรอีกบ้างเนี่ย”
“ฉันจะพยายามเลี่ยงก็แล้วกัน”
*******************
คณะบริหาร..
“เอ็ม...” หญิงสาวเดินเข้ามาดัก เมื่อเห็นเขากำลังเดินเข้าไปในตึกที่ตัวเองเรียน
“มีอะไร?” เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่เบื่อหน่าย และไม่มองหน้าของเธอเลยด้วยซ้ำ
“เพลงมาขอโทษ”
“…..”
“วันนั้นเพลงใจร้อนเอง เพลงยอมรับผิดแล้ว เอ็มอย่าโกรธเพลงเลยนะ เราสองคนกลับมาดีกันนะ”
“ฉันไม่ใช่คนที่โดนคนอื่นด่าสักหน่อย เธอทำอะไรไว้กับใครก็ไปขอโทษคนนั้นสิ”
“…..” คำตอบของเขาทำให้อีกฝ่ายเริ่มหน้าเสีย เพราะเธอรู้ว่าการไปขอโทษข้าวฟ่างมันมันค่อนข้างทำให้เธอขายหน้า และมันก็อาจจะทำให้คนอื่นมองด้วยว่าเธอนั้นคือคนผิดจริงๆ
เธอไม่อยากถูกมองแบบนั้น แต่หลายวันที่ผ่านมานี้เธอถูกเอ็มเจเมินใส่ทุกครั้งที่ได้เจอหน้ากัน มันก็ทำให้เธอคิดได้ว่าต้องทำอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะให้ไปขอโทษข้าวฟ่างแทน
"เพราะเธอทำให้ข้าวฟ่างต้องเสียใจ เธอทำให้ข้าวฟ่างถูกคนอื่นมองไม่ดี เธอก็ต้องไปขอโทษข้าวฟ่างและบอกกับทุกคนว่า เธอเป็นคนผิดไม่ใช่โยนความผิดให้คนอื่น เพราะกลัวว่าตัวเองจะเสียหน้า"
"เอ็มแบบนั้นมันเกินไปหรือเปล่า!"
"แล้วสิ่งที่เธอทำมันไม่เรียกว่าเกินไปหรือไง เอาจริงๆ นะข้าวฟ่างสามารถแจ้งความจับเธอได้ด้วย เธอเองก็น่าจะรู้ดีว่ามันเป็นข้อหาอะไร"
"เอ็มจะให้เพลงไปขอโทษเด็กนะเนี่ยนะ เพลงอยากจะรู้จริงๆ ว่าเด็กนั่นมันมีความสำคัญอะไรนักหนา เดี๋ยวนี้ไปรับไปส่งกันออกหน้าออกตาเหลือเกิน"
"เธออยากจะรู้จริงๆ เหรอว่าฉันกับข้าวฟ่างเป็นอะไรกัน"
"พะ พูดมาสิ" ถึงแม้จะรู้สึกกลัวคำตอบแต่ก็ยังอยากรู้ว่าทั้งสองนั้นเป็นอะไรกัน ทำไมเอ็มเจถึงได้รู้สึกหวงแหนข้าวฟ่างนักหนา
"ฉันกับข้าวฟ่างเราสองคนเป็นคู่หมั้นกัน ข้าวฟ่างเป็นว่าที่คู่หมั้นของฉัน เข้าใจแล้วหรือยังว่าทำไมฉันถึงหวงข้าวฟ่าง"
"ไม่จริงอะ เอ็มพูดโกหกเพราะกำลังโกรธเพลงอยู่ใช่ไหม ตอนนี้เพลงรู้สึกผิดแล้วเอ็มไม่ต้องพูดแบบนี้แล้วก็ได้นะ"
"ฉันไม่ได้พูดโกหก ฉันพูดความจริง และฉันก็ยังจะโกรธเธออยู่ตราบใดที่เธอยังไม่ไปขอโทษและแก้ต่างให้กับข้าวฟ่าง เธอไม่จำเป็นต้องมาขอโทษฉัน เพราะฉันไม่ใช่คนที่เสียหาย คนที่เสียหายคนที่เสียใจคือข้าวฟ่างต่างหาก"
"....."
"รู้แบบนี้แล้วเธอก็เลิกยุ่งกับฉันได้แล้วสินะ ทุกคนจะได้รู้สักทีว่าฉันกับเธอเราไม่มีวันเป็นแบบนั้นกันได้ และตอนนี้ฉันก็มีคนที่ฉันชอบอยู่แล้วและเขาก็เป็นว่าที่คู่หมั้นของฉัน คนที่ฉันอยากจะเป็นแฟนด้วยก็มีแค่ข้าวฟ่างคนเดียวเท่านั้น"
"เอ็ม.. แล้วที่ผ่านมาเอ็มจะมาให้ความหวังเพลงทำไม"
"ฉันไม่เคยให้ความหวังเธอนะ เพราะฉันก็แสดงให้เห็นตั้งแต่แรกแล้วว่าฉันไม่ได้สนใจเธอ มีแต่เธอคนเดียวนั่นแหละที่คิดไปเอง"
"....."
- ผู้เขียน
