ถึงแม้ว่าตอนนี้จะดึกแล้ว แต่ฉันทำได้เพียงนอนมองเพดานห้องผ่านความมืด พร้อมกับมือที่ยกทาบหน้าท้องตัวเอง ฉันยอมรับว่าฉันตกใจ ตกใจจนเรียกได้ว่าสติหลุดไปเลยก็ได้หลังจากได้ยินสิ่งที่พี่นิกพูดออกมา แต่ฉันก็ไม่ปฏิเสธหรอกนะ ว่าฉันก็ดีใจที่มีเขา ถึงแม้จะมีความเสียใจ เสียใจที่เขาเกิดมาในตอนที่ฉันไม่พร้อมแบบนี้
ไม่รู้ฟ้าเล่นตลกอะไรกับฉันนักนะ ทำไมกันถึงได้ให้เขาทำให้ฉันเจ็บปวดคนเดียวไม่พอ แต่กลับยังทิ้งอีกหนึ่งชีวิตที่ต้องเกิดมาด้วยความเจ็บปวดที่ครอบครัวไม่สมบูรณ์
ฉันพ่นลมหายใจออกมาเบาๆพร้อมกับยกมือปาดน้ำตาตัวเองออก ถึงคิดตอนนี้ มันก็ไม่มีความหมายอะไรแล้ว ทุกอย่างมันเกิดขึ้นแล้ว ฉันก็ต้องยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นให้ได้ และอีกไม่นาน เรื่องพวกนี้มันจะจบลงด้วยดีอย่างที่ฉันคิดและหวังไว้
เมื่อคิดได้แบบนั้น ฉันก็หลับตาลง ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้จะง่วงไปบ้างเพราะยาที่พยาบาลให้เพราะอยากให้พักผ่อน แต่พอหลับมันก็
