อัญญา
“กูต้องคิดถึงมึงแน่เลย” แซมพูดขึ้น ซึ่งฉันเองก็อยากจะร้องไห้เหมือนกัน
“กูก็ต้องคิดถึงมึงมากเหมือนกัน”
“มึงต้องคอลหากูบ่อยๆนะ ห้ามลืมกูเด็ดขาด” มันย้ำออกมา
“กูรู้แล้ว ปกติมึงกับกูก็คอลหากันประจำอยู่แล้วนี่ ก็คิดสะว่ากูกลับไปบ้านกู” ฉันปลอบใจมันออกไปทั้งที่ตัวเองก็เศร้ามาก
“มันเหมือนกันที่ไหนล่ะอีห่า ถ้ามันไปง่ายๆถูกๆเหมือนเชียงรายกูจะไปหามึงกับหลานกูทุกเดือนยังได้”
“โอ๋ๆนะ ถ้ากูพร้อมกูสัญญาว่าจะกลับมา”
“สัญญาแล้วนะ”
“เออ” ฉันตอบกลับอย่างหนักแน่น ก็บ้านฉันอยู่ที่นี่ ฉันก็ต้องกลับมาที่นี่อยู่แล้ว
“เดินทางปลอดภัยนะ” พี่นิกพูดขึ้นอีกคน
“อัญขอบคุณพี่นิกสำหรับที่ผ่านมาจริงๆนะคะ ถ้ามีอะไรที่อัญจะตอบแทนพี่ได้ บอกอัญนะคะ” นี่ก็อีกคนที่รู้จักกันไม่นาน แต่กลับช่วยเหลือฉันอย่างดีมาตลอด
“แค่ต้อนรับพี่เวลาพี่ไปหาก็พอแล้ว”
“ไม่มีปัญหาเลยค่ะ ไม่ว่าพี่จะไปหาอัญตอนไหน อัญพร้อมต้อนรับพี่เสมอ
