ฟ้าลดานั่งร้องไห้อยู่ภายในห้องนอน ร้องไห้ด้วยความปวดร้าวทรมาน คำพูดของเดือนเพ็ญยังคงดังกึกก้องอยู่ภายในสมอง
“ฉันเกลียดนาย... เกลียดๆๆๆๆ นายเอกกวี ฉันเกลียดนาย...”
แม้หล่อนจะพูดจะตะโกนออกมาว่าเกลียดเขาแค่ไหน แต่แท้จริงแล้วลึกๆ ในอก หล่อนรักเขา รักเขามากมายต่างหาก
สองมือยกป้ายน้ำตาทิ้ง และยังคงเฝ้ารอการกลับมาของเอกกวี หล่อนตั้งใจว่าจะถามเขา จะถามเรื่องที่เดือนเพ็ญบอกว่ามันคือเรื่องจริงหรือไม่ เพราะถ้ามันคือเรื่องจริง หล่อนก็จะหลีกทางให้ทันที แต่รอแล้วรอเล่าเขาก็ยังไม่มา รอจนหล่อนปวดร้าวไปทั้งหัวใจ และไม่อาจจะทนต่อไปได้อีก
“ฉันจะไม่อยู่ให้นายรำคาญลูกตาอีกแล้ว ไอ้คนบ้า ไอ้คนใจร้าย”
หล่อนลุกขึ้น เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเดินทางของตัวเอง ตั้งใจว่าจะขนกลับไปให้หมด แต่เก็บได้เพียงแค่กระเป๋าเดินทางใบเดียว หล่อนก็เหนื่อยแฮ่กๆ เสียแล้ว ดังนั้นจึงตัดสินใจเอาเสื้อผ้ากลับไปแค่กระเป๋าเดียว ที่เหลือเดี๋
