เอกกวีกลับมากินข้าวกลางวันที่บ้านอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน ด้วยเหตุผลเพียงเพราะว่าเขาต้องการเจอหน้าฟ้าลดา
“เอกหิวมากเหรอคะ เดินจ้ำอ้าวเลย”
เดือนเพ็ญตามหอบๆ เพราะต้องวิ่งสลับเดินถึงจะทันร่างของเอกกวี
“ก็ค่อนข้างหิวครับ”
เดือนเพ็ญที่เดินอยู่ด้านหลังย่นหน้าใส่อย่างหมั่นไส้
“ไม่ใช่ว่าจะรีบกลับไปหาใครหรอกเหรอคะ”
คำพูดแทงใจดำของเดือนเพ็ญทำให้เอกกวีชะงักเท้ากึก
“ผมหิวข้าวน่ะครับเดือน”
“แหม เดือนก็แค่แซ็วขำๆ น่ะค่ะ ไม่เห็นต้องทำหน้ายุ่งเลย ยิ้มนะคะ”
เดือนเพ็ญแกล้งแหย่ และนั่นก็ทำให้เอกกวียิ้มบางๆ ออกมา
“เข้าบ้านกันเถอะครับ”
เดือนเพ็ญพยักหน้ารับและเดินตาม แต่ก็พยายามชวนคุยตลอดทาง
“เดือนขอฝากท้องด้วยอีกสักมื้อได้ไหมคะ”
“ได้สิครับ ด้วยความยินดี”
“ขอบคุณค่ะเอก”
เดือนเพ็ญยิ้มเลือดเย็นให้กับแผ่นหลังของเอกกวี สมองนึกย้อนไปถึงตอนที่หล่อนแอบไปสั่งการณ์กับคนงานที่จ้างวานเอาไว้
‘ถ้าเห็นยายคุณ
