ฟ้าลดาสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก มองไปรอบๆ ตัวด้วยความมึนงง
“เรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
หล่อนพยายามนึก แต่เหมือนสมองหยุดสั่งการณ์ไปนานเลยทำให้ยังคิดไม่ออก ต้องใช้เวลาอยู่นานพอสมควรเลยทีเดียวว่าจะจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
“นายศักดิ์!”
หล่อนจำได้ว่าตัวเองก้าวขึ้นไปบนกระท่อม โดยมีนายศักดิ์ตามหลัง ก่อนจะรู้สึกเย็นวาบที่ปากและจมูกเพราะมีผ้าขนหนูผืนเล็กๆ ที่กลิ่นฉุนมากมาปิดเอาไว้ และจากนั้นก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย
“ต้องเป็นนายศักดิ์แน่ๆ”
หญิงสาวรีบเอื้อมไปกระตุกโคมไฟที่หัวเตียง และตวัดขาลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว
หล่อนจะต้องไปหานายศักดิ์ จะต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น และหล่อนกลับมาที่นี่ได้ยังไง แล้วตอนนี้เอกกวีไปไหนเสียล่ะ
เมื่อนึกถึงเขา ก็อดที่จะมองไปรอบๆ ห้องไม่ได้ แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา หล่อนถอนใจแรงๆ พยายามอดทนต่อความอยากรู้ว่าเอกกวีอยู่ที่ไหนเอาไว้อย่างสุดความสามารถ และเมื่อทำได้สำเร็จก็ก้
