หวาน
1521 คำ
ณิชาTalk
เมีย? เขาเรียกฉันว่าเมียหรอ
"คุณฟอร์ส" ฉันตีอกเขา
"เบาดิ อยากให้เพื่อนณิชาได้ยินรึไง"
"งั้นก็อย่าพูดแบบนี้สิ"
"ก็มันความจริง " เขาพูดหน้าตาเฉยมาก
ฉันอยากจะกรี๊ดดังๆ เขาจะพูดแบบนี้ไม่ได้ ฉันว่าเขาจำเรื่องวันนั้นไม่ได้ยังดีกว่าตอนนี้อีก
"ณิชาดุผมเยอะแล้วถึงตาผมบ้าง ทำไมห้องรกขนาดนี้"
ดุ? ห้องรก?
ใครบอกว่ารก เพื่อนฉันก็ต่างชมทั้งนั้นว่ามันดีขึ้นมากๆจากเมื่อก่อน เพราะฉันขนกลับบ้านหมดแล้ว
"แล้วมาม่าเป็นอาหารที่ไม่มีประโยชน์ มีโซเดียมสูงเกินกว่าร่างกายควรจะได้รับต่อวัน"
"..."
นี่ลามมาถึงอาหารการกินของฉันแล้วหรอ
"แต่ฉันก็ไม่ได้กินทุกวันไง"
"แต่มันไม่มีประโยชน์ ทำไมณิชาไม่กินอาหารอย่างอื่นล่ะ"
"ก็มันง่ายอะ"
เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว กินอะไรง่ายๆดูหนังไปด้วยแบบนี้มันก็โอเคไหม มีอะไรก็กินๆไปเถอะ
"คุณฟอร์สกลับไปเลย แล้วอย่ามาแบบนี้อีกถ้าวันหลังเพื่อนฉันอยู่จะทำยังไง"
"ผมยังพูดไม่จบ"
"ไม่ฟังแล้ว" ฉันดึงแขนเขาให้ลุก จะมาสอนมาดุอะไรฉันอีก
"อย่าไปให้ผู้ชายเกาะแขน ซบไหล่แบบนั้นอีก"
"...."
เขาหมายถึงไอ้ออกัสใช่ไหม เรื่องนี้อีกแล้วหรอพูดกี่รอบแล้วเนี่ย
"ฟังผมอยู่ไหมณิชา"
"ทำไมคุณฟอร์สพูดมากจังเลย เวลาสอนพูดให้มันได้แบบนี้หน่อย" ฉันพูดแล้วพยายามดึงแขนเขาให้เดินออกจากเตียง
แต่เขาก็จับแขนฉันไว้แล้วทำหน้านิ่ง เอาอีกแล้วหน้าตาแบบนี้อีกแล้ว
"ผมบอกว่า อย่าให้คนอื่นมาซบไหล่ เกาะแขนแบบนั้นอีกณิชาฟังผมอยู่ใช่ไหม" เขาพูดด้วยเสียงเรียบนิ่ง
"ฟัง" ฉันตอบเบาๆ ทำไมต้องทำหน้าตาดุแบบนี้ด้วย
"ฝนกำลังตก ผมขอรอให้ฝนหยุดก่อนแล้วกัน" แล้วเขาก็ไปทิ้งตัวลงที่เตียงฉันเหมือนเดิม
ฝนตกหรอ?
ฉันวิ่งไปที่หน้าต่างแล้วเปิดม่าน ฝนตกจริงๆด้วย ให้เขาไปตอนนี้ก็คงไม่เหมาะเท่าไหร่ แต่ให้เขาอยู่มันก็ไม่เหมาะเหมือนกันแหละ
แต่ก็คงไม่มีใครเห็นหรอก นึกถึงตอนที่เขาช่วยฉันไว้ในลิฟต์ด้วย ฉันยิ่งไม่กล้าไล่เขาไปไหนเลย
ฉันเดินกลับมานั่งกินมาม่าต่อ ส่วนเขาก็นั่งมองฉันจากที่เตียง
มองทำไม หิวหรอ หรืออะไร
"คุณฟอร์สกินอะไรมายัง"
"ไม่อะ"
"กินมาม่าไหม เดี๋ยวต้มให้"
"ผมไม่กิน" เขาตอบอย่างเร็ว
ไม่กินฉันก็ไม่รู้จะหาอะไรมาให้กินแล้วนะ ฝนก็ตกออกไปไหนก็ไม่ได้ ไม่กินก็นั่งหิวๆไปแบบนั้นแหละ
กินแค่มื้อเดียวโซเดียมมันก็คงไม่ได้เยอะขนาดนั้นหรอก
ฉันไม่สนใจเขาแล้วหันกลับมากินต่อ
~โครก~
ผ่านไปสัก2นาที ฉันก็ได้ยินเสียงท้องของคนปากแข็งร้องดังมาก พอหันไปมองก็เห็นว่าเขากำลังลูบท้องอยู่
"กินๆไปก่อนเถอะคุณฟอร์ส ก็มันออกไปไหนไม่ได้อะ"
"ไม่" เขาก็ยังคงปฏิเสธ
"แล้วทำไมต้องปฏิเสธ จะปล่อยให้ตัวเองหิวจนแสบท้องรึไง กินๆไปเถอะนะมันไม่ตายหรอก"
"..." เขาเงียบไปเพราะฉันเสียงดังและทำหน้าจริงจัง
"รออยู่นี่แหละเดี๋ยวไปต้มมาให้" แล้วก็ออกไปต้มมาให้เขา
ฉันใช้เวลาทำไม่นานก็เสร็จ และยกเข้ามาให้คุณฟอร์สบนโต๊ะที่ฉันนั่งกินก่อนแล้ว
"คุณฟอร์สมานั่งตรงนี้" ฉันหาเก้าอี้มาให้เขานั่งที่ตรงข้าม
เขาเอาแต่เขี่ยเส้นไปมา ไม่กินสักที
"ไม่เคยกินหรอ"
"เคย แค่รู้สึกว่ามันไม่มีประโยชน์ไม่รู้จะ"
"จะตายอยู่แล้ว ถ้าคุณฟอร์สไม่กินมันฉันก็ไม่มีอะไรให้คุณฟอร์กินแล้วนะ"
เขามองหน้าฉันแล้วเขี่ยๆ ก่อนจะคีบเส้นเข้าปาดทำเหมือนมันไม่อร่อย อยากจะอ้วกออกมา
"คุณฟอร์สกินให้มันน่าอร่อยหน่อย แบบนี้อะ"
ฉันใช้ตะเกียบตัวเองแล้วคีบมาม่าในชามเขาเข้าปาก ก่อนจะเคี้ยวให้ดู
"แบบนี้อะไหนลอง อื้ม"
ยังไม่ทันจะพูดจบเขาก็เข้ามาจูบฉันทั้งๆที่ยังมีมาม่าในปากอยู่ ฉันจะตกใจอะไรก่อนดี
"เคี้ยวให้หมดก่อนค่อยพูดนะทีหลังอะ" เขาผละออกแล้วเช็ดปากให้ฉัน ทำเหมือนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ฉันจะบ้าตาย อยู่กับเขามันต้องมีอะไรแบบนี้ตลอดเลย ไม่รู้เลยว่าเขาจะทำอะไร จะจูบตอนไหน จะมาหาตอนไหน ฉันจะรับมือจะตั้งตัวยังไงดีเนี่ย
"หวาน"
เขาก้มหน้าก้มตากินมาม่า พอเคี้ยวหมดปากก็พูดว่าหวาน หวานนะไรของเขา
"มันจะหวานได้ไงคุณฟอร์ส ฉันไม่ได้ใส่น้ำตาลสักหน่อย"
"ผมบอกหรอว่ามาม่าหวาน" เขาตอบหน้านิ่ง
ไม่ใช่มาม่าหวาน งั้นก็แสดงว่า....
เขาหมายถึงจูบใช่ไหม ฉันคิดไปก็ยกมือปิดปากตัวเองไปแล้วมองหน้าเขา
คุณฟอร์สคนแพรวพราวคนนี้กลับมาแล้วสินะ นี่แหละคือเขาเลย เขาในคืนนั้น
และเขาเป็นแบบนี้แหละ มันกำลังทำให้ฉันเสียอาการ อย่านะณิชา เธอต้องนิ่ง อย่าเขิน อย่าหน้าแดง นิ่งไว้
ฟอร์สTalk
1ชั่วโมงผ่านไป...
ตอนนี้จะ5ทุ่มแล้วดูเหมือนฝนจะไม่หยุดด้วย ยิ่งดึกก็ยิ่งตกแรงไปใหญ่ ทั้งผมทั้งณิชาก็เอาแต่มองหน้ากันเพราะทำอะไรไม่ได้
ผมก็กลับไม่ได้ เธอเองก็ไปอาบน้ำนอนไม่ได้
"ฝนตกไม่หยุดแบบนี้ คงต้องนอนที่นี่แล้วมั้ง" ผมเดินออกไปที่หน้าต่างแล้วพูดลอยๆ
"ค้าง" ณิชาพูดเสียงดัง
"ก็ฝนมันตกไม่ยอมหยุดเลย รถผมก็ดันจอดไว้ไกลอีก"
"เดี๋ยวฉันไปหาร่มให้คุณฟอร์สก็ได้ค่ะ"
"ไล่ผมหรอ"
"เปล่าค่ะ คุณฟอร์สมีสอนหนิพรุ่งนี้ ค้างที่นี่ไม่ได้หรอก"
"ผมไม่มีสอน มีแต่คุณนั่นแหละที่มีเรียน ไปอาบน้ำได้แล้ว"
"ไม่เป็นไรค่ะ รอคุณฟอร์สกลับก่อนก็ได้"
"ผมบอกให้ณิชาไปอาบน้ำ"
ทำไมเด็กน้อยคนนี้เขาดื้อจัง บอกอะไรก็ไม่ฟังเลย
"แล้วคุณฟอร์ส"
"ผมจะกลับตอนนี้แหละ รออยู่แบบนี้ก็คงไม่ได้กลับหรอก ณิชาไปอาบน้ำเถอะ"
"คุณฟอร์สรอก่อนนะ อย่าพึ่งไป" แล้วณิชาก็วิ่งออกไปข้างนอก
ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าเธอวิ่งไปไหน
"ไปกันค่ะ เดี๋ยวไปส่ง"
ไม่นานเธอก็กลับมาพร้อมกับร่มในมือ
"ผมถือเอง" ผมแย่งร่มจากคนตัวเล็กมาถือ
ตัวแค่นี้ยังจะมาถืออีกไอ้เด็กน้อยเอ้ย เราสองคนเดินออกมาที่รถนานหลายนาที เพราะผมจอดรถไว้ไกล
"คุณฟอร์สเดินเร็วไปไหม"
"ก็ณิชาขาสั้นอะ"
ผมหันไปมองคนตัวเล็กที่เดินไม่ทันผม เห้อ
"เดินไม่รอเลย" เธอเดินมาตรงหน้าผมแล้วทำหน้าดุ
"งั้นก็แบบนี้แล้วกันจะได้เดินพร้อมกัน" ผมยกมือโอบไหล่ณิชาไว้
เราสองคนก้าวขาพร้อมๆกัน ไปจนถึงรถก่อนผมจะคืนร่มให้เธอถือ
"ทำไมคุณฟอร์สเปียกแบบนี้อะ" เธอชี้มาที่ไหล่ผม
"ก็กางร่มให้คนเดินช้าไง กางให้ตลอดหัวยังเปียกอยู่เลย กลับห้องรีบอาบน้ำแล้วเช็ดหัวให้แห้งก่อนนะค่อยนอน"
"คุณฟอร์สก็เหมือนกันนะ เดี๋ยวไม่สบายขึ้นมาจะทำไง"
"ณิชาก็มาดูแลผมดิ"
"...."
เอาอีกแล้ว คนตัวเล็กช๊อคไปอีกแล้ว คราวนี้นิ่งไปเลย ฮ่าๆ
"ผมกลับแล้วนะ" ผมบอกเธอแล้วเปิดประตูขึ้นรถ
แต่พอหันมามองแล้วเธอยังไม่เดินไปไหน ผมก็เลยเปิดกระจกรถ
"เข้าบ้านไปได้แล้ว"
"คุณฟอร์สอย่าลืมทำตามที่บอกนะ อย่าทำแบบวันนี้อีก"
"รู้แล้ว" สั่งเก่งจังเลยเด็กคนนี้
"...."
"ถ้าไม่เข้าบ้านก็ขึ้นรถผมมา กลับบ้านด้วยกันเลย" ผมพยักหน้าเรียกเธอขึ้นรถ เพราะเธอไม่ขยับไปไหนเลย
"บ้ารึไง" แล้วเธอก็วิ่งไป
"อย่าวิ่งณิชา เดี๋ยวล้ม" ผมตะโกนบอกเธอ
ไอ้เด็กดื้อเอ้ย
- ผู้เขียน
