ขอโอกาสพิสูจน์ตัวเอง
1428 คำ
ภูผานั่งกอดคนตัวเล็กอยู่นานกว่าจะยอมปล่อย ทอรุ้งก็ไม่เอ่ยหรือว่าอะไร เธอแค่คิดว่าขอเวลาให้เธอได้ตัดสินใจอีกสักนิด
“ ไปนอนไหม เหนื่อยรึป่าว “ ภูผาเอ่ยถามคนตัวเล็กออกไป เขาก็สงสารกลัวอีกคนจะเหนื่อยที่ต้องมานั่งเฉยๆแบบนี้
” ไม่ง่วงค่ะ เฮียไปทำงานเถอะเดี๋ยวไปกินข้าวกัน” คนตัวเล็กเอ่ยบอกออกไปภูผาที่ใจห่อเหี่ยวอยู่กับมาฟูขึ้นอีกครั้ง เป็นครั้งแรกที่คนตัวเล็กชวนเขาไปกินข้าว
พรึบ !!
ร่างหนายืนขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินกลับไปนั่งทำงานที่โต๊ะอย่างตั้งใจต่อทันที ในสมองพลันคิดหาร้านอาหารบรรยากาศดีๆสักร้านเพื่อที่จะพาคนตัวเล็กไปกินมื้อเที่ยงด้วยกัน มือหนาเอื้อมไปหยิบมือถือราคาแพงมาส่งข้อความหาอิฐเลขาเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่หน้าห้อง…
ภูผา : จองร้านอาหารให้หน่อย ขอบรรยากาศดีๆหน่อยนะ สั่งช่อดอกไม้ให้ด้วย
อิฐ : ได้ครับเจ้านาย ทำให้ได้เว้ยเพื่อนเอาความจริงใจเข้าสู้ เดี๋ยวน้องก็ใจอ่อนเอง
ภูผา : ขอบใจว่ะ
ทอรุ้งนั่งลอบมองคนพี่นั่งทำงานอยู่เงียบ ตั้งแต่เมื่อวานจนตอนนี้หญิงสาวยังวุ่นวายอยู่ในใจคิดไม่ตกกับเรื่องระหว่างเขาและเธอ
ภูผาที่นั่งทำงานอยู่นานมองดูนาฬิกาข้อมือราคาแพงก็พบว่าใกล้เที่ยงแล้วเลยเก็บทุกอย่างบนโต๊ะแล้วสาวเท้าเดินไปหาคนตัวเล็กที่นั่งดูซีรีย์ที่โซฟาหรูกลางห้องทำงาน…
” ตัวเล็กป่ะ ไปกินข้าวกัน “ มือหนายื่นออกไปเพื่อให้คนตัวเล็กจับ ทอรุ้งก็จับไปที่มือเขาอย่างว่าง่าย วันนี้มีหลายการกระทำของคนตัวเล็กที่ทำให้ภูผาแปลกใจ แต่ก็ไม่เอ่ยหรือถามออกไป…
มือหนาจูงมือเรียวเล็กเดินออกจากห้องทำงานมาตรงไปยังลิฟท์ผู้บริหาร อิฐที่นั่งทำงานอยู่หน้าห้องได้แต่ยิ้มตามหลังเพื่อนไปเพราะดูเพื่อนเขาจะมีความสุขที่มีอีกคนมาอยู่ด้วย
ภายในลิฟท์มีเพียงความเงียบทั้งสองไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคำ ภูผาไม่กล้าพูดอะไรเลยทั้งที่อยากพูดอยากคุยกับอีกคนมาก กลัวจะทำให้เสียบรรยากาศเลยเลือกที่จะเงียบเพื่อสยบทุกอย่าง ทั้งที่จริงภูผาเป็นคนอารมณ์ดี พูดเก่งสนุกสนานเป็นอย่างมากแต่เพราะความนิ่งของอีกคนมันทำให้ภูผารู้สึกเกร็งไปหมด
ทั้งสองพากันมาขึ้นรถและขับรถออกไปทันที
ไม่นานรถสปอรต์หรูของภูผาก็ขับมายังร้านอาหารไทยร้านนึงที่ค่อนข้างไกลจากบริษัท ร่างหนาเดินมาเปิดประตูรถพาคนตัวเล็กเดินเข้ามาในร้านทันที
“ สวัสดีค่ะ คุณภูผานะคะ เชิญทางนี้เลยค่ะ ” ผู้จัดการร้านรีบเดินมาต้อนรับลูกค้า VIP และพาไปยังโต๊ะที่ถูกจองไว้
บรรยากาศภายในร้านตกแต่งอย่างสวยงาม ทอรุ้งกวาดสายตามองไปรอบๆร้านภายในร้านตกแต่งด้วยดอกไม้สดมากมาย เดินไปทางไหนก็มีแต่กลิ่นดอกไม้ลอยอบอวนไปหมด
ช่วงเที่ยงของวันมีลูกค้าค่อนข้างเยอะและส่วนใหญ่จะเป็นเหล่าดาราคนมีชื่อเสียงหรือนักธุรกิจดังๆที่มาทานร้านนี้
ระหว่างที่ภูผาเดินจูงมือคนตัวเล็กเข้าไป…
“ สวัสดีค่ะคุณภูผา ” สาวสวยคนนึงเดินมาส่งยิ้มหวานและทักทายภูผาทันที เธอเห็นตั้งแต่ที่เขาเดินผ่านประตูหน้าร้านเข้ามาแล้วเลยรีบลุกจากโต๊ะมาทักทาย ภูผาก็เงียบไม่พูดหรือทักทายกลับ
” เออ จำน้ำหวานได้มั้ยค่ะ น้ำหวานเคยสั่งผลิตเฟอร์นิเจอร์กับบริษัทคุณภูผานะคะ แล้วนี่พาน้องสาวมาทานข้าวเหรอค่ะ “ หญิงสาวเอ่ยอย่างดีใจที่เจอชายหนุ่มวันนี้ที่นี่ กระบอกตาสวยจ้องมองไปยังทอรุ้งนิ่งแต่ก็ไม่คิดสนใจหันไปส่งยิ้มหวานให้ภูผาอีกครั้ง
เธอเคยสั่งผลิตสินค้ากับภูผาไปลงที่โรงแรมที่เปิดใหม่ของเธอเมื่อหลายเดือนก่อน นักธุรกิจหนุ่มที่ใครๆก็รู้จักมีสาวๆมากมายที่อยากสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับภูผา…
” ขอโทษครับ ผมจำคุณไม่ได้และตัวเล็กก็ไม่ใช่น้องสาวผมหรอกครับ เธอคือคนที่ผมกำลังจะขอความรักอยู่ “ ภูผาตอบนิ่งๆออกไป ในใจกลับคิดจะเข้ามาทักกูทำไมนี่กูก็จะเอาตัวเองไม่รอดอยู่แล้วมือหนาดึงคนตัวเล็กเดินออกจากตรงนั้นไปทันที โดยที่ไม่คิดสนใจสาวสวยอีกคนเลย ทอรุ้งได้แต่อมยิ้มเล็กๆกับการกระทำเมื่อครู่ของคนพี่
น้ำหวานที่เห็นอีกคนไม่สนใจเธอเลยก็รู้สึกไม่ชอบใจเป็นอย่างมาก
“ เฮียไม่ได้รู้จักเป็นการส่วนตัวกับเขานะครับ ตัวเล็กอย่าเข้าใจผิดนะครับ ” เขาไม่ได้แก้ตัวแต่เขาต้องการให้อีกคนสบายใจ ทอรุ้งก็ไม่พูดอะไรทำเพียงยิ้มรับเท่านั้น ทั้งสองนั่งลงที่โต๊ะที่อิฐเป็นคนจองไว้
“ รออาหารสักครู่นะคะ ” ผู้จัดการสาวเอ่ยบอกลูกค้าออกไป
ไม่นานพนักงานก็นำอาหารหลายจานมาเสริฟ์เป็นอาหารไทยที่น่าตาหน้าทานและตกแต่งมาอย่างสวยงาม
ภูผาคอยตักนั่นตักนี่ให้คนตัวเล็ก ทั้งสองนั่งตั้งใจกินอาหารตรงหน้ากันเงียบๆและเป็นอีกครั้งที่น้ำหวานเดินมาที่โต๊ะของภูผา…
“ ขอโทษนะคะคุณภูผา หวานแค่จะเอาส่วนลดที่พักมาให้นะคะ เผื่อคุณภูผาอยากไปพักผ่อน ” น้ำหวานส่งบัตรส่วนลดกับนามบัตรไปให้ภูผา ตาคมเริ่มฉายแววความไม่พอใจออกมาแต่หญิงสาวกลับไม่รู้เป็นทอรุ้งที่เห็นแววตานั้นของคนตรงหน้า
“ ขอโทษนะครับ ผมขอความเป็นส่วนตัว ” ภูผาเอ่ยเสียงแข็งออกไปพร้อมปลายตาไปมองยังคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ตรงข้าม ทอรุ้งทำเพียงส่งยิ้มจางๆกลับมาให้ น้ำหวานได้แต่ฮึดฮัดไม่พอใจที่เขาหักหน้าเธอต่อหน้าอีกคนและเดินกลับโต๊ะไปทันที
ทั้งสองกลับมาตั้งใจทานอาหารต่ออีกครั้งจนอิ่มระหว่างนั้นเอง….ผู้จัดการร้านก็ถือช่อดอกกุหลาบแสนสวยมาให้ภูผา มือหน้ารับมันมาและลุกเดินไปหาคนตัวเล็กทันที สองขาแกร่งคุกเข่าลงตรงหน้าทอรุ้ง กระบอกตาสวยเบิกกว้างขึ้นทันที เธอตกใจกับการกระทำของเขา…
“ ขอโอกาสให้เฮียได้พิสูจน์ตัวเองได้ไหมครับ ไม่ว่าตัวเล็กจะไม่มั่นใจในตัวเฮียเรื่องไหน ขอโอกาสให้ผู้ชายคนนี้ได้พิสูจน์ตัวเองได้ไหมครับ ” ทุกอย่างที่ทำเขาไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลย แต่มันเป็นไปตามความรู้สึกทั้งหมดของเขา ๆทนรออะไรอีกต่อไปไม่ได้แล้ว มือหนาส่งช่อดอกไม้แสนสวยให้คนตรงหน้าในใจหวั่นไหวอยู่ไม่น้อย ถ้าเธอไม่รับช่อดอกไม้ของเขาๆคงแตกสลายไม่มีชิ้นดี…แต่แล้วมือเรียวก็เอือมไปรับช่อดอกไม้มาไว้ในอ้อมอก ทำให้รอยยิ้มหล่อๆทาบทับบนใบหน้าของภูผาทันที
“ ถ้ารุ้งให้โอกาสเฮียได้พิสูจน์ตัวเอง รับปากกับรุ้งได้มั้ยค่ะว่าห้ามโกหกกัน มีอะไรต้องบอก ” ทอรุ้งที่ตัดสินใจได้แล้วว่าเธอจะให้โอกาสเขาและให้โอกาสตัวเองด้วยเช่นกัน
แขนแกร่งดึงคนตัวเล็กเข้าไปกอดแน่นเขาดีใจมากที่ได้ยินประโยคนั้นของเธอ
“ ครับ เฮียจะไม่ปิดบัง ไม่โกหกอะไรตัวเล็กเลย เฮียไม่กล้าทำร้ายหัวใจตัวเองหรอกครับ ขอบคุณมากๆนะครับที่ให้โอกาสผู้ชายคนนี้ ขอบคุณมากจริงๆ “ กระบอกตาคมเห่อร้อนขึ้นมาทันที ความดีใจมากมายที่มันถาโถมเข้ามาในกลางใจแกร่งของภูผา
พนักงานสาวสองคนที่คอยดูแลบริการลูกค้า VIP ได้แต่ยกยิ้มเขินอายจนหน้าแดงไปหมดกับภาพตรงหน้าของลูกค้า รวมถึงลูกค้าในร้านที่เห็นก็ต่างชื่นชมกับการกระทำของภูผา ชายหนุ่มนักธุรกิจคุกเข่าขอความรักจากหญิงสาวน่าตาหน้ารักกลางร้านอาหาร
^^
- ผู้เขียน
