ภายในห้องทำงานของท่านประธานที่มีภูผานั่งดมยาดมอยู่ ร่างหนานั่งพิงพนักเก้าอี้ราคาแพงอย่างหมดสภาพ เขาเข้าใจผู้หญิงแล้วว่าแพ้ท้องมันทั้งเหนื่อยและทรมานขนาดไหน
“ เฮียกินยาหน่อยนะคะ ” ทอรุ้งถือยากับน้ำมาให้คนพี่ มือหนารับมันมาใส่ปากแล้วกรอกน้ำตามอย่างว่าง่าย แขนแกร่งดึงร่างเล็กลงมานั่งบนตักของตัวเอง จมูกแกร่งกดหอมไปตามลำตัวของคนตัวเล็ก
“ หอมจังครับ ตัวเล็กไม่แพ้ท้องนะดีแล้วให้เฮียแพ้คนเดียว มันทรมานมากเลยครับ แต่เฮียทนได้เพื่อเบบี๋กับตัวเล็ก ” ต่อให้ต้องคลานเขาก็ทนเพื่อคนที่เขารักได้
“ ขอบคุณนะคะ ” ใบหน้านวลสวยซบไปบนไหลแกร่งอย่างออดอ้อน ภูผาใจละลายเป็นน้ำทุกทีที่คนตัวเล็กอ้อนเขาแบบนี้
“ รักจังเลยครับ รักมากที่สุดเลยเดี๋ยวลองชุดเสร็จเราไปบ้านริมทะเลกันมั้ย ” ภูผาเอ่ยชวนคนตัวเล็กออกไป เขาเองก็อยากไปพักผ่อนเหมือนกันเพราะอยู่ที่นี่กลิ่นไม่ดีต่ออาการของเขาเอามากๆลองไปสูดกลิ่นอายทะเลบ้างมันน่าจ
