ปราบรักลูกสาวมาเฟีย

การกระทำที่ไม่รู้ตัว

สองหนุ่มหลังจากกินมื้อเที่ยงกันเสร็จก็รีบกลับเข้าบริษัททันทีเพราะมีประชุมยาวๆ ระหว่างขับรถกลับบริษัทเจอเข้ากับ สองสาวที่เขาไปนั่งร่วมโต๊ะด้วยเมื่อกี้ ยืนพิงรถหรูอยู่ข้างถนนกลางแดดร้อนๆในช่วงเที่ยง

“ เห้ย ! นั่นมันน้อง 2 คนเมื่อกี้นี่ ” อิฐที่รับหน้าที่ขับรถเอ่ยพูดขึ้น

“ มึงจอดรถ ” ภูผาที่เห็นทอรุ้งยืนอยู่ก็ใช้ให้เพื่อนจอดรถ สองขาแกร่งรีบลงจากรถไปทันที

“ รุ้ง มายืนทำอะไรตรงนี้ ” คิ้วคมขมวดเข้าหากันทันทีที่เห็นคนตัวเล็กยืนเหงื่อเปียกชุ่มไปทั้งหน้า ใบหน้าขาวนวลขึ้นสีแดงราวกับมะเขือเทศสุก

“ รุ้งขับรถอยู่ดีๆ รถมันก็ดับค่ะ ” คนตัวเล็กเอ่ยบอกออกไป มือหนาล้วงผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อสูทที่ตัวเองสวมใส่อยู่ มาซับหน้าให้คนตัวเล็กเบาๆ การกระทำนี้เจ้าตัวยังไม่รู้ตัวเลยว่าทำอะไรลงไป

“ รถเสียแล้วทำไมไม่โทรไปบอก ไลน์ก็มี เบอร์ก็มี ” ภูผาที่เห็นคนตัวเล็กยืนหน้าแดงอยู่ก็นึกสงสาร คงจะร้อนมาก

“ รุ้ง…เกรงใจเห็นเฮียกินข้าวอยู่ ” เธอนึกถึงเขาแล้วตอนที่รถเสียแต่เห็นเขากำลังกินข้าวก็ไม่กล้าโทรไปบอก

“ จะเกรงใจทำไม แก้มแดงหมดแล้วไปนั่งรอในรถก่อน ” มือหนาจับมือเรียวเล็กดึงให้ขึ้นมานั่งรอบนรถสปอร์ตคันหรูของตัวเอง เพื่อนอีกคนก็เดินมานั่งอย่างว่าง่าย

มือหนาถอดเสื้อสูทที่ตัวเองสวมใส่อยู่ออกแล้วโยนมันเข้าไปในรถ ดึงแขนเสื้อเชิ้ตพับขึ้นหยาบๆ ทุกการกระทำของภูผาอยู่ในสายตาของทอรุ้งและเพื่อนอีกคน

“ แก พี่เขาหล่อเทห์มากเลยนะ ” เพื่อนสนิทที่ชื่อมิ้งเอ่ยกับทอรุ้งออกไป

“ อือ “ ทอรุ้งตอบเพื่อนแค่นั้นและไม่พูดอะไรอีก ในใจเอาแต่คิดถึงการกระทำเมื่อกี้ของเขาที่เอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเหงื่อให้ ไม่อยากจะเชื่อว่าคนห่ามๆอย่างภูผาจะทำแบบนี้กับใครได้

ภูผากับอิฐเดินไปก้มๆเงยๆที่สปอร์ตของทอรุ้งสองหนุ่มเองก็รีบเพราะมีประชุมต่อ ภูผาเลยตัดสินใจโทรเรียกช่างประจำของตัวเองให้มาเอารถ ทั้งสองก็เดินกลับมาที่รถสปอร์ตของตัวเองอีกครั้ง

“ เฮียเรียกช่างมาเอารถแล้ว แล้วนี่มีเรียนต่อไหม ” ภูผาเอ่ยถามคนตัวเล็กขึ้น ถ้ามีเรียนต่อเขาจะได้ไปส่งที่มหาลัย

“ ไม่มีค่ะ รุ้งกำลังจะไปส่งมิ้งกลับบ้าน “ ตาคมก้มมองนาฬิการาคาแพงที่ข้อมือของตัวเอง

” เดี๋ยวเฮียไปส่ง “ อิฐรีบขับรถออกจากตรงนั้นทันทีเพื่อไปส่งหญิงสาวอีกคน ไม่นานรถก็มาถึงบ้านของมิ้ง

” ขอบคุณพี่ๆมากนะคะ รุ้งเราไปก่อนเจอกันพรุ่งนี้” หญิงสาวเอ่ยขอบคุณแล้วลงจากรถไปทันที

“ เดี๋ยวเฮียส่งรุ้งขึ้นแท๊กซี่ก็ได้ค่ะ ” คิ้วคมขมวดเข้าหากันทันทีจะนั่งแท๊กซี่ได้ยังไงใส่กระโปรงสั้นจนจะเห็นขอบกางเกงในอยู่ละ

“ เดี๋ยวกลับพร้อมเฮียเย็นนี้ ไปอยู่ที่บริษัทก่อน ” ไม่รอให้อีกคนได้พูดปฏิเสธรถหรูก็ออกตัวทันทีเพราะจากบ้านมิ้งไปอีกไม่ไกลก็ถึงบริษัทยักษ์ใหญ่ของภูผาแล้ว

รถสปอร์ตคันหรูขับมาด้วยความเร็วสูงเพราะอีกไม่ถึง 20 นาทีก็จะถึงเวลาประชุมแล้ว

เอี๊ยดดดดด !!!

เสียงรถสปอร์ตขับเข้าไปจอดยังที่จอดรถทั้ง 3 ก็ลงจากรถทันที

หมับ !!

มือหนาจับหมับเข้าที่มือเล็กของทอรุ้งและพาเดินเข้าไปในอาคารท่ามกลางสายตาพนักงานมากมาย ทุกคนต่างมองมายังมือของทั้งสองที่จับกันอยู่ อิฐได้แต่เดินตามเพื่อนยิ้มๆ

พนักงาน งง อยู่ไม่น้อยที่รองประธานเดินจูงมือนักศึกษาสาวเข้ามานี่คือครั้งแรกที่ทุกคนเห็น มีพนักงานหลายๆคนที่รู้สึกไม่ชอบทอรุ้ง เพราะหลายคนทะเยอทะยานใฝ่สูงไม่อยากเติบโตด้วยหน้าที่การงานแต่กลับอยากใช้เต้าไต่ แต่ติดตรงที่ภูผามีกฎห้ามพนักงานผู้หญิงเข้าห้องทำงานเขาเด็ดขาดหากเขาไม่เรียก มีธุระให้ติดต่อที่เลขาเท่านั้น มือหนาจูงมือคนตัวเล็กไปขึ้นลิฟต์ผู้บริหารไป

ติ้ง ! เสียงแจ้งเตือนลิฟต์ดังขึ้นเพื่อบอกให้รู้ว่าถึงปลายทางแล้ว กระบอกตาสวยกวาดมองไปรอบๆมีเพียงห้องประธาน ห้องรองประธานและห้องประชุมใหญ่ 2 ห้อง ห้องครัว ห้องน้ำเท่านั้น มันบอกให้อีกคนรู้ว่า เจ้าของชั้นนี้หวงความเป็นส่วนตัวเอามากๆ

มือหนาผลักประตูห้องทำงานของตัวเองเข้าไปพลางดึงคนตัวเล็กตามเข้าไปด้วย

“ นั่งรอเฮียในห้องก่อน เฮียมีประชุมอยู่คนเดียวได้มั้ย ” เพราะถ้าคนตัวเล็กบอกว่าอยู่คนเดียวไม่ได้เขาก็จะพาเธอเข้าห้องประชุมไปด้วย

“ ได้ค่ะ ” ภูผาไปหยิบไอแพดของตนมาส่งให้คนตัวเล็กทันที

“ หาอะไรดูเพลินๆไปก่อน ถ้าจะออกไปไหนส่งข้อความบอกเฮียด้วยเข้าใจไหม ถ้าดื้อโดน ! ” ภูผาเอ่ยสั่งคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ออกไป

แกร๊ก !!

“ ท่านรองครับได้เวลาแล้วครับ ” อิฐเปิดประตูเดินเข้ามาบอกภูผาทันทีเมื่อถึงเวลา ในห้องประชุมที่ทุกคนกำลังตั้งใจฟังพรีเซนต์กันอยู่นั้นมันมีอยู่คนนึงที่ไม่มีกระจิตกระใจฟังอะไรเลย เพราะเอาแต่เป็นห่วงคนที่นั่งรออยู่ในห้องทำงาน

“ เป็นห่วงก็ไปพามานั่งฟังประชุมด้วยครับ จะได้มีสมาธิ ” อิฐก้มลงไปกระชิบเบาๆข้างหูภูผา เมื่อได้ยินดังนั้น

พรึบ !!

“ ผมขอเวลา 5 นาทีครับ ” สองขาแกร่งยืนขึ้นเต็มความสูงแล้วสาวเท้าเดินออกจากห้องประชุมไปทันที ทุกคนในห้องประชุมต่าง งง กันเป็นไก่ตาแตกกับท่านรอง อิฐเลขาเพื่อนรักที่เห็นเจ้านายลุกขึ้นก็รับไปเลื่อนเก้าอี้อีกตัวมาไว้ข้างๆเก้าอี้ของภูผาอย่างรู้งาน

แกร๊ก !!

เสียงประตูห้องทำงานถูกเปิดเข้าไปตามด้วยร่างหนาของภูผาทอรุ้งที่นั่งอยู่เงียบต้องตกใจ

“ ไป ลุก ” มือหนาดึงมือเรียวให้ลุกขึ้น

“ ปะ ไปไหนค่ะ ” อีกคนถามด้วยสีหน้า งุนงง ไหนประชุมนี่เข้าไปได้ไม่ถึง 20 นาทีเลยออกมาแล้ว คืออะไร

ภูผาไม่เอ่ย ไม่ตอบอะไรออกมาออกแรงดึงคนตัวเล็กออกจากห้องทำงาน เดินตรงไปยังห้องประชุมทันที ทุกสายตาจับจ้องมองมายังทั้งสองนิ่งมีเพียงอิฐเท่านั้นที่ได้แต่อมยิ้มให้เพื่อนของตัวเอง

ภูผาพาทอรุ้งมานั่งยังเก้าอี้ข้างตัวเองที่อิฐเตรียมเอาไว้ให้

“ ฮะ เฮีย อะ เออ …. ให้รุ้งไปนั่งรอห้องเฮียก็ได้นะคะ ” ทอรุ้งที่เห็นสายตาพนักงานในห้องประชุมนับ 10 คู่สายตาจ้องมองมายังตัวเองก็นั่งตัวเกร็งทำอะไรไม่ถูก เธอไม่เข้าใจเขาจะพาเธอเข้ามาทำไมในนี้

“ ประชุมต่อ ” ภูผาไม่พูดไม่ตอบอะไรแต่แล้วสายตาพลันเห็นเข้ากับต้นขาขาวๆที่เวลานั่งแล้วกระโปรงร่นขึ้นมาเห็นถึงไหนต่อไหน มือหนาถอดเสื้อสูทของตัวเองคลุมขาให้คนตัวเล็กทันที ทั้งที่ขาอยู่ใต้โต๊ะแต่เลขาเพื่อนรักของเขาก็ต้องเห็นขาขาวๆนั่นเพราะนั่งอยู่ใกล้ๆกัน

การกระทำของภูผาที่ปฏิบัติต่อทอรุ้งเขาไม่เคยทำกับใครเลยแม้แต่วาวาแฟนเก่าเขาก็ไม่เคยทำแบบนี้อิฐรู้ดี

ทอรุ้งที่นั่งฟังเขาประชุมกันนิ่งๆบวกกับแอร์เย็นๆในห้องประชุมและอาการเพลียจากตอนที่ยืนตากแดดในตอนเที่ยง กระบอกตาสวยค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆ ภูผาที่สังเกตุเห็นอีกคนทำท่าจะหลับมือหนาดึงหัวคนตัวเล็กมาซบบนบ่าแกร่งของตัวเองทันที

พนักงานที่ งง กันอยู่แล้วกลับ งง กันเข้าไปอีกคนที่กำลังพรีเซนต์งานอยู่หยุดนิ่งไปทันทีที่เห็นการกระทำนั้นของท่านรอง

“ พูดต่อสิ หยุดทำไม ” ภูผาเอ่ยเสียงแข็งออกไปทุกคนกลับมานั่งตั้งใจฟังการประชุมอีกครั้ง 2 ชั่วโมงกับการประชุมกับแผนกออกแบบเมื่อเสร็จประชุมทุกคนเก็บเอกสารและเดินออกจากห้องไปทันที ฝ่ายขายที่รออยู่แล้วก็เดินเข้ามาในห้องประชุมต่อ

ชุดเก่าเดินออกไปชุดใหม่ก็เข้ามานั่ง งง ต่อกับภาพที่เห็นตรงหน้า นักศึกษาสาวสวยมานอนหลับซบอยู่บนบ่ารองประธานของพวกเขา นี่มันเกิดอะไรขึ้น

ภูผาที่เห็นทุกคนเอาแต่มองคนตัวเล็กก็ได้แต่ส่งสายตาดุๆออกไป ทุกคนกลับต้องหันหน้าหนีสายตานั้นของท่านรอง

ส่วนด้านนอกก็กำลังพูดคุยกันถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องประชุม

“ ฉันเห็นกับตาท่านรองเดินจูงมือน้องคนนั้นเข้ามานั่งฟังการประชุม มิหนำซ้ำยังให้น้องหลับซบบนไหล่อีก ”

“ แกเอ่ย เสียดายไม่ได้เห็นให้เป็นบุญตาสักครั้ง ”

“ น้องคนนั้นก็น่ารักมากนะ ”

“ ท่านรองถึงกับลุกออกจากที่ประชุมไปพาเข้ามาเองเลยนะ ” และอีกมากมายที่พนักงานเมาส์กัน

ฝ่ายขายประชุมเสร็จพนักงานยังไม่ทันจะลุกขึ้นสองขาแกร่งยืนขึ้นเต็มความสูง ช้อนอุ้มคนตัวเล็กขึ้นในท่าเจ้าสาวพาเดินเข้าไปในห้องทำงานของตัวเองและตรงไปยังห้องนอนทันที มือหนาวางคนตัวเล็กลงบนเตียงนอนขนาดใหญ่ของตัวเองอย่างเบามือ ดึงผ้าห่มมาห่มให้ร่างเล็กและเดินออกจากห้องนอนตรงไปยังห้องประชุมอีกครั้ง ภูผามักจะนอนที่นี่อยู่บ่อยครั้งเวลาที่ทำงานดึกๆตึกนี้ทั้งตึกเป็นของครอบครอบครัวเขาเอง

“ อย่าบอกนะว่าพาน้องไปนอนในห้องนอนแล้ว ” อิฐเอ่ยถามขึ้นทันทีเมื่อเพื่อนทิ้งก้นลงบนเก้าอี้

“ อือ ”

“ โอ้โห้ ! สิทธิพิเศษน่าดูนะครับได้ไปนอนในห้องนอนด้วย ” อิฐได้แต่เอ่ยแซวเพื่อนออกไป พนักงานต่าง งง กันเป็นไก่ตาแตกกับสิ่งที่เห็น

^^