วาวานอนซมอยู่บนที่นอนเล็กๆในห้องที่มีเพียงที่นอนกับหมอน ร่างบางเริ่มมีไข้ตัวร้อนและเจ็บระบบตามบาดแผล เธอต้องนอนโดดเดี่ยวอยู่คนเดียวไม่มีแม้คนเหลี่ยวแล ปิ่นก็ไม่เดินเข้ามาเลยตั้งแต่ออกไป
วาวาพยายามพยุงร่างอันบอบช้ำของตัวเองเพื่อหยิบยาที่ปิ่นวางไว้ให้มันมีทั้งยาลดไข้ ยาแก้ปวด แก้อักเสบ มือเรียวส่งยาเข้าปากไปและตามด้วยน้ำ ฝ่ามือที่เคยยกขึ้นมาหมายจะตบทอรุ้งในตอนนั้น ตอนนี้สั่นเทาไปหมดแม้จะเจ็บปวดกาย เจ็บปวดใจมากแค่ไหน ความโกรธแค้นก็เพิ่มมากขึ้นหลายเท่า จิตใต้สำนึก ความรู้สึกผิดไม่ได้ก็เกิดขึ้นในจิตใจของวาวาเลยหญิงสาวเอาแต่คิดหาวิธีหนีและแก้แค้นทอรุ้ง
คำพูดของปิ่นเธอจำได้ดีแต่ถึงมีชีวิตอยู่ต่อเธอก็ต้องตายทั้งเป็นเพราะจะถูกส่งไปขายอวัยวะ สู้หาหนทางหนีออกไปจากที่นี่เพื่อตั้งหลักยังจะดีซะกว่า
“ ไหนๆกูก็ต้องตายอยู่แล้ว กูขอสู้จนตาย ! ” หญิงสาวพึมพำอยู่คนเดียวภายในห้องแคบๆ เธอได้ยินเสียงคนพูดค
