“ป้ารสจะทำกับข้าวใช่ไหมคะ… เดี๋ยวเอาโอวัลตินไปเสริฟให้พี่ ลีโอแล้วดาวจะลงมาช่วยนะคะ”
หญิงสาวรีบอาสา ด้วยอยากทำตัวให้เป็นประโยชน์ ไม่อยากนั่งๆ นอนๆ อยู่เฉยๆ
“อุ๊ย… เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง อาหารเช้าเดี๋ยวป้าจัดการเอง ลุงเดวิดทานง่ายๆ แค่แซนกับขนมปังไข่ดาว หนูอยู่กับพี่เค้าเถอะ วันนี้ป้าอยากให้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันให้เยอะๆ เพราะว่าพรุ่งนี้ลีโอต้องกลับเข้ากรมแล้ว กว่าจะได้เจอกันก็อีกหลายเดือน”
ได้ยินที่รสรินบอก ใบหน้าของดาริกาก็เศร้าสร้อยลงในทันใด
ถ้าเลือกได้เธอก็คงไม่อยากให้เขาจากไปไหน และเหนือสิ่งอื่นใดก็เพราะว่าเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยในชีวิตของเขา ท่ามกลางสมรภูมิรบที่พร้อมจะปะทะกันได้ทุกเมื่อ จะต่างอะไรกับการเอาชีวิตไปแขวนไว้บนเส้นด้าย…. ยิ่งคิดก็ยิ่งห่วง
กลับเข้ามาในห้องนอน หญิงสาววางถาดอาหารลงบนโต๊ะไม้ที่ระเบียงหลังห้อง ความหนาวยะเยือกพัดโชยเข้ามาพร้อมกับกระแสลมจากภายนอก ขณะมือเ
