ตอนเช้าตรู่ ระหว่างที่รอรับประทานอาหารมื้อเข้าร่วมกัน เดวิดกำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่ที่บริเวณเทอร์เลซด้านหน้าห้องพักอย่างอารมณ์ดี ขณะรสรินก้าวเนิบช้าออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ที่ลานหญ้าซึ่งถัดออกมาไม่ไกลกันนัก ทอดสายตารื่นรมย์มองตามผีเสื้อหลายตัวที่กำลังกระพือปีกฉวัดเฉวียนอยู่ท่ามกลางพุ่มกุหลาบสีชมพูสวย ส่งกลิ่นกรุ่นกำจายอยู่ในอรุณรุ่งที่มีสายลมรวยรินพัดพลิ้วมาแผ่วๆ ขณะที่ดวงตะวันเพิ่งชำแรกลำแสงผ่านริ้วเมฆสลับสล้าง ซ้อนทับกันเป็นชั้นหนาอยู่ตรงกลางระหว่างยอดเขาสองลูกที่ทาบทะมึนเป็นฉากหลังของรีสอร์ต
“กาแฟไหมจ๊ะที่รัก…”
เดวิดตะโกนถาม เมื่อเห็นภรรยายืนกอดอกอยู่ไม่ไกล ท่าทางกำลังใช้ความคิด
“ตามสบายเถอะค่ะ… ฉันจะแวะไปหาลูกสักหน่อย”
รสรินตอบพลางเดินตรงไปยังห้องพักที่แลเห็นอยู่ไม่ไกลกันนัก
ครู่ต่อมาก็ถึงหน้าห้องของลีโอ
