ปึก!
ฉันหมุนตัวเดินออกมาจากห้องของคนที่ทำให้ฉันเจ็บจมูก ยืนมองประตูที่ปิดลงไปด้วยความรู้สึกขุ่นเคืองในใจเล็กน้อยที่โดนคนในห้องพูดจากวนแบบนั้น เหอะ มาว่าผมฉันได้กลิ่นควันหมูกระทะเหรอ
เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวฉันจะฉีดน้ำหอมยี่ห้อยกขามา ดูสิว่าจะเป็นยังไง
พอฉันยืนบ่นในใจกับประตูตรงหน้าพอใจแล้วฉันก็เดินออกไปเพื่อจะกลับไปที่ห้องตัวเอง แต่ระหว่างทางที่ฉันกำลังเดินสายตาฉันดันเหลือบไปเห็นเสือยืนสูบบุหรี่ตรงรั้วไม้เตี้ยๆพอดีและเป็นจังหวะเดียวกันกับที่หมอนั้นหันมาทางฉัน...
"..."
"..."
แต่เราสองคนต่างยืนเงียบไม่มีใครพูดอะไรออกมา จนกระทั่งฉันเองที่ทนต่อความเงียบนี้ไม่ไหวก็เลยทักขึ้นก่อน
"นายโอเคใช่ไหม" ฉันไม่รู้ว่าจะเริ่มคุยยังไงก็เลยเอ่ยออกไปเป็นคำถามแทน ซึ่งคนที่ถูกฉันถามเขาก็เอาแต่ยืนเงียบคีบบุหรี่ที่มือเฉยๆปล่อยให้ควันสีขาวจางๆลอยไปอย่างไร้จุดหมาย...ไม่พูดไม่อือกับฉันสักประโยคเดียว ฉันไม่รู้ว่าในหั
