“แหวน...เฮีย...” ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่สวมแหวนเพชรระยิบระยับที่นิ้วนางข้างซ้ายของฉันอย่างอื้ออึ้งทันทีที่เขาสวมเสร็จ
มันจะไม่เร็วไปหน่อยเหรอ ไม่ใช่สิ มันอะไรดีละตอนนี้ฉันรู้สึกสมองตื้อไปหมดเลยที่เขาเล่นแสดงความเป็นเจ้าของกับฉันแบบนี้
“ใส่ไว้ห้ามถอดห้ามหายเด็ดขาด กลับไปกรุงเทพเมื่อไหร่ฉันจะรีบจัดการเรื่องแต่งงานให้เร็วที่สุด”
เร็วที่สุด? นี่เขาจะเอาจริงใช่ไหมแต่ดูจากสายตาที่เขามองฉันตอนนี้ก็ไม่เห็นแววของความล้อเล่นอยู่ในนั้นเหมือนกัน
เอาไงดีฉันไม่อยากจะคิดหรอกนะว่าที่เขาทำแบบนี้....จริง ๆแล้วเขาแค่ไม่อยากแพ้เสือ
“ที่เฮียทำแบบนี้เพราะ....”
“เพราะรักเธอไง รักเธอฉันถึงต้องทำแบบนี้ ฉันอยากให้เราผูกมัดด้วยกัน...แต่งงานกับฉันนะ”
หึ เขานี่มันจริง ๆ เลย ในหัวฉันตอนนี้วุ่นวายแทบตายแต่ดูเขาตอบสิแล้วไหนจะสายตาน่าเอ็นดูนั้นอีก อ้อนวอนยังไงให้ฉันอยากขำและร้องไห้ไปพร้อม ๆ กันได้แบบนี้
“หึ...สวม
