-หลายชั่วโมงต่อมา-
ปึก! ครืด~
"สายฟ้าหลานย่า~ มาแล้วเหรอลูก...ไหนย่าขอดูหน้าหน่อย" คุณแม่ขององศารับลูกชายของฉันมาจากพยาบาลที่อุ้มตัวเล็กมาส่งในห้องพักฟื้น หลังจากที่คลอดเสร็จไปสักพักใหญ่ๆ
ใช่ค่ะ ตอนนี้ฉันย้ายมานอนในห้องพักฟื้นแล้วโดยมีสามีสุดที่รักอย่างองศาอยู่ข้าง ๆ ตลอดและตอนนี้เจ้าตัวก็ยืนลูบหัวฉันอยู่ที่หัวเตียงด้วย
เขาไม่ยอมทิ้งห่างฉันไปไหนเลยคอยถามฉันตลอดว่าเจ็บแผลไหม ต้องการอะไรหรือเปล่า ฉันก็เลยบอกเขาไปว่า 'ต้องการให้เฮียอยู่ใกล้ๆ ไม่ไปไหนก็พอ' เขาก็เลยไม่ไปไหนเลยอยู่ใกล้ฉันตลอด
"หน้าตาน่ารักน่าชังมากลูก...ฟ้าดูสิลูก หน้าตาเหมือนตาเพลิงตอนเด็ก ๆ เลย" แม่องศาอุ้มลูกชายของฉันมาให้ดูใกล้ๆด้วยรอยยิ้ม ปลื้มใจที่หลานหน้าตาเหมือนลูกชายจอมดื้อของตัวเองเป๊ะ ไม่มีฉันผสมเลยสักนิด นี่สินะที่เขาบอกว่าแม่อุ้มท้องมาตั้ง9เดือนแต่ลูกออกมาเหมือนพ่อทุกอย่าง ฉันเข้าใจหัวอกของคนเป็นแม่ที่บ่นเรื่อง
