"ฉันก็เคยให้โอกาสเธอถอยไปแล้วแต่เธอดื้อเอง แล้วจะมาร้องไห้ขี้แยทำไมวะ"
"ฮรื่อ คนบ้าเอ๊ย ไม่ปลอบแล้วมาซ้ำเติมทำไมห่ะ!"
หึหึ ขำวะ ดูทำหน้าดิ ร้องก็ต้องร้องโมโหผมก็ต้องโมโห น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างกับเขื่อนแตก โธ่ลูกเจี๊ยบของผมกลายเป็นลูกเป็ดขี้เหร่ไปแล้ววะ
“ยิ้มอะไร เห็นคนอื่นร้องไห้แล้วมีความสุขมากเหรอหะ ฮึกฮรื่อ...เห็นคนอื่นเจ็บปวดแล้วมีความสุขเหรอหะ”
จากที่ผมยืนยิ้มบาง ๆ แบบเยาะเย้ยตอนนี้ผมกลับต้องหุบยิ้มลงเมื่อโดนสายตามองแรงฟาดกลับมาของอิงฟ้า แต่มองแรงได้ไม่นานหรอกเพราะในเวลาต่อมาแววตาคู่นั้นก็ดูเหมือนจะมีแต่ความเศร้าและเจ็บปวดระบายเต็มไปหมด
เฮ้อ~ บางทีผมก็ไปต่อไม่ถูกเหมือนกันนะ สงสารแต่ก็เป็นการสงสารที่ไม่สุด เพราะความสงสารของผมมันมีอะไรบางอย่างกั้นไว้อยู่ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็อดจะทำหน้าอ่อนใจให้ไม่ได้
“มานี้มา” ผมดึงแขนเล็กของอิงฟ้าเข้าหาตัวเองแล้วหมุนตัวเธอให้หันมาเผชิญหน้ากับผม ก่อนจ
