“ขวัญขอโทษนะคะแม่” เธอพยายามจะยันตัวลุกขึ้นนั่ง แต่เพ็ญนภารีบเข้ามาจับไหล่เธอแล้วดันให้นอนลงบนเตียงเหมือนเดิม ด้วยสายตาแห่งความรักและเวทนาใจ
“แกอย่าเพิ่งลุกเลย นอนพักก่อน แกยังไม่หายดีนะ”
“แม่...”
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น รอให้แกพร้อมกว่านี้ก่อนก็ได้” เพ็ญนภาตัดสินใจอย่างนั้น ด้วยเห็นสีหน้าและท่าทางของลูกสาวแล้วก็ให้นึกสงสารขึ้นมา “นอนก่อน...”
“แม่...ขวัญพร้อมแล้ว” สายตาของหญิงสาวแน่วแน่กว่าเดิม แม้นัยน์ตาจะคลอไปด้วยน้ำใส “ความจริงขวัญตั้งใจจะสารภาพกับแม่คืนนี้แหละ แต่ดันมาเกิดเรื่องขึ้นเสียก่อน”
เพ็ญนภาจับมือลูกสาวไว้แน่น “ที่แกกลับมาบ้าน เพราะเรื่องนี้ใช่มั้ย แกท้องกับใครขวัญ ใช่คนที่มีข่าวกับแกรึเปล่า”
ขวัญชนกพยายามกลั้นความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้ในอก แล้วยิ้มให้มารดาเท่าที่จะทำได้
“หนูท้องกับคนที่หนู...คนที่หนูรักค่ะ” เธอพูดออกมาจากความรู้สึกจริง เธอมั่นใจว่าเธอไม่ได้เผลอไผลไปตามอา
