“เปล่าหรอก ฉันแค่กำลังคิดว่าถ้าจะจับคนร้าย มันก็ต้องรวบให้หมดทีเดียวทั้งแก๊ง เอาให้หมดทั้งกระบวนการเลย ตอนนี้ได้ชื่อไอ้วิญญูมาคนหนึ่งแล้ว”
“ไอ้ตากล้องหัวงูมาเกี่ยวได้ไง...”
“ก็หลังจากที่ฉันบอกสิริวิไลว่ารู้ตัวคนปล่อยภาพแล้ว และจะเอามันเข้าคุกให้ได้ เธอก็รีบแจ้นไปหามันทันทีเลยล่ะ...คงกลัวจะโดนซัดทอดล่ะมั้ง”
“โหว...แกก็ฉลาดเหมือนกันนะเนี่ย นึกว่าโง่เป็นอย่างเดียว”
“ไอ้จักร มากไปแล้ว ระวังปากบ้าง อย่าลืมว่ายังกินเงินเดือนฉันอยู่”
จอมทัพด่าจบก็ลุกฉับ
“แกจะไปเลยเหรอ”
“เออสิ ฉันเสียเวลามากพอแล้ว ฉันต้องไปหาเมียกับลูกฉันให้เจอโดยเร็วที่สุด พ่อแม่ลูกจะได้อยู่ด้วยกันซะที”
“โหว...มั่นใจเหลือเกินนะพ่อ”
“เออดิ...แกคอยดู ฉันจะเป็นพ่อที่ดีให้ได้เลย”
นี่แหละ...มุมอ่อนโยนที่หลบซ่อนอยู่ในหัวใจดำ ๆ ร้าย ๆของจอมทัพ...จักรกฤษณ์เชื่อสนิทใจเลยว่าเพื่อนพูดจริง เขาเชื่อว่ามันจะต้องเป็นพ่อที่ดีได้แน่
