เธอสนทนากับผู้จัดการต่ออีกนิดหน่อยเท่านั้นก็วางสาย เธอเดินไปมาอยู่ในห้องพักแคบๆ ด้วยหัวใจที่เต้นระส่ำ เธอจะทำอย่างไรดี ถึงจะหาเงินก้อนใหญ่มาใช้ในวันพรุ่งนี้ได้ กระทั่งเธอคิดถึงงานที่เธอเพิ่งรับมา เธอไม่รอช้า โทรศัพท์หาชายหนุ่มผู้นั้นทันที
“คุณจอมทัพคะ” เธอเกรงใจเขาอยู่หรอก แต่เธอไม่มีทางเลือกจริงๆ “ขอโทษที่โทรมารบกวนเวลานี้นะคะ”
เมื่อนึกถึงใบหน้ายิ้มแย้มของเขาแล้วทำให้เธอกล้าที่จะพูด
“ครับคุณขวัญ มีอะไรรึเปล่าครับ”
แต่คนที่รับโทรศัพท์ กลับไม่ใช่ชายหนุ่มที่เธอนึกถึง จอมทัพหันมองจักรกฤษณ์ที่กำลังนั่งคุยงานกับสถาปนิก เกี่ยวกับการออกแบบและก่อสร้างห้องทำงานบนชั้นดาดฟ้าของเขาอยู่
“ฉันขอเบิกเงินล่วงหน้าสักครึ่งหนึ่งเลยได้ไหมคะ” นาทีนี้ แม้ต้องถูกประณามว่าหน้าด้าน เธอก็คงต้องยอมแล้ว เธอไม่มีทางเลือกอื่นใดที่สวยงามกว่านี้ ยังไง ชีวิตของมารดาก็สำคัญที่สุด
จอมทัพนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนยิ้มเยาะออก
