“จะหมดเวลาสิบนาทีตามที่ขอแล้วนะคะ”
“ใจร้ายจริง ผมอยากนอนกอดคุณ”
“เราตกลงกันแล้วนะ”
“แค่กอดอย่างเดียว”
“ไว้ใจได้เหรอ เผลอไม่ได้ คุณน่ะ”
เขายิ้ม “ก็คุณสวย คุณน่ารักไปหมดทั้งตัว ผมผิดตรงไหนที่ผมอดใจไม่อยู่”
“ไม่ผิดหรอกค่ะ ฉันก็เลยให้คุณนอนอีกห้อง เชิญค่ะ”
เธอผายมือไปทางห้องหนึ่ง แต่เขายังไม่ยอมลุก
“คุณนั่นแหละไปนอน เพราะผมจะดูทีวีอีกสักพัก”
“ถ้าอย่างนั้น ราตรีสวัสดิ์นะคะ”
ทั้งคู่จูบลากันอย่างดูดดื่ม ก่อนหญิงสาวจะเป็นฝ่ายเดินเข้าห้องนอนไปก่อน
“ฝันดีนะ”
จอมทัพยิ้มมุมปาก เป็นรอยยิ้มที่บ่งบอกความเจ้าเล่ห์และความสะใจผสมกัน เขายังคงนั่งอยู่ที่เดิม โดยไม่ได้ลุกไปเปิดโทรทัศน์ตามที่บอกกับหญิงสาวไว้ เพราะเขาไม่จำเป็นต้องดูการแสดงของใครอีกแล้ว แค่การแสดงของเธอมันก็เพียงพอจะขึ้นรับรางวัลนักแสดงหญิงยอดเยี่ยมแล้วล่ะ
“น่าสมเพช!” ความจริง เขาอยากจะหัวเราะมากกว่า หัวเราะให้กับความโง่เง่าไร้เดีย
