ฉันหันหลังเดินเข้าบ้าน แต่ถูกพี่ซันสวมกอดจากด้านหลังสะก่อน ทำให้ฉันหยุดชะงัก แล้วยืนแข็งทื่อก้าวขาไม่ออกทันที
"ขอโทษ ขอโทษทุกอย่างกูรู้ความจริงทั้งหมดแล้ว ว่าทุกอย่างมึงไม่ใช่คนผิด"
ฉันจะไม่ถามว่าพี่ซันรู้ความจริงได้ยังไง เพราะตอนนี้มันไม่สำคัญอะไรอีกแล้ว
พี่ซันเอามือลูบท้องฉันเบาๆ
ตึบ! ตึบ! ลูกดิ้นแรงมากถีบตรงมือที่พี่ซันลูบอยู่ ปกติลูกจะไม่ดิ้นแรงขนาดนี้แต่ครั้งนี้ดิ้นแรงจนฉันเริ่มรู้สึกเจ็บนิดๆ
"ละ ลูกดิ้นริน ลูกดิ้นจริงๆด้วย"
ฉันรู้สึกเหมือนตรงไหล่ฉันมันเปียกชุ่ม อย่าบอกนะว่าพี่ซันร้องไห้
ฉันหลับตาลงช้าช้าหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะแกะมือพี่ซันออก แล้วเดินเข้าบ้านโดยไม่พูดอะไรเลยสักคำ
แข็งใจเอาไว้ริน จำคำพูดที่เค้าเคยไล่แกเอาไว้ นึกถึงวันที่แกร้องไห้แทบตายเพื่อขอให้เค้ายอมฟังแกอธิบายสิ วันนั้นแกรู้สึกยังไง
วันนี้จะมาพูดแต่คำว่าขอโทษแล้วคิดว่าฉันจะใจอ่อนงั้นหรอ ถ้าคนอย่างฉันรักก
