"กูบอกให้มึงออกไปไงวะ แม่งเอ้ย!!"
"พะ...พี่ซัน" ฉันเรียกชื่อพี่ซันเสียงสั่นเครือ ใบหน้าเต็มไปด้วยหยดน้ำตาที่ไหลลงมาไม่ยอมหยุด
"ออกไป!!" พี่ซันตะคอกใส่หน้าฉันอีกครั้ง
"....."
ปั่ง! พูดจบพี่ซันก็เดินออกจากห้องไปพร้อมกับปิดประตูเสียงดัง
ฉันหมดแรงจะรั้งพี่ซันแล้วจริงๆ ฉันก้มหน้าร้องไห้สะอื้นออกมาอย่างหนัก เอามือกุมหัวใจตัวเองไว้ เพราะตอนนี้ มันทั้งเจ็บทั้งจุกกับคำพูดของที่ซัน
พี่ซันเดินจากฉันไปไม่มีแม้แต่คำลาไม่มีคำพูดดีๆเลยสักคำ มีแต่คำพูดที่ทำให้ฉันเจ็บ มันเจ็บลึกลงไปในก้นบึ้งของหัวใจ
ฉันเลือกอะไรไม่ได้เลย ไม่ว่าจะพูดอะไรพี่ซันก็ไม่ยอมฟัง ไม่เปิดโอกาสให้ฉันพูดให้ฉันอธิบาย ฉันพยายามที่สุดแล้วที่จะรั้งพี่ซันเอาไว้ ดูเหมือนตอนนี้พี่ซันคงไม่ต้องการฉันแล้วจริงๆ
หลังจากที่ฉันร้องไห้นานนับชั่วโมง พี่ซันไม่รู้ออกไปไหน เขาไม่กลับห้องเลย
ฉันค่อยๆพยุงร่างที่อ่อนแรงลุกขึ้นแล้วหยิบเสื้อผ้าม
