ฉันนั่งรอขุนเขาประมาณ20นาที เค้าก็เดินกลับมาแล้วก็นั่งลงตรงข้ามฉัน เค้ามีอาการหอบหายใจแรงนิดหน่อย คงจะเหนื่อยจากการวิ่งไล่ตามคนที่ถ่ายรูปเรา
"จับได้ไหม รู้ไหมว่าเป็นใคร เขาต้องการอะไร มาถ่ายรูปเราทำไม" พอขุนเขามาถึงนั่งยังไม่ทันจะหายหอบฉันก็ยิงคำถามใส่รัวๆ
"ไม่รู้ตามไม่ทันมันวิ่งเร็วชิบ!"
"ไม่ได้เรื่อง"
"อ้าว เก่งจริงทำไมเธอไม่วิ่งตามไปเองละ"
"ฉันท้องอยู่"
"เหอะ!"
พรึ่บ! ขุนเขาลุกขึ้นยืนเต็มตัว
"กลับบ้านเถอะ"
"อื้ม"
ระหว่างทางเดินไปขึ้นรถฉันคิดทบทวนเรื่องที่มีคนแอบถ่ายรูปฉัน สองเดือนมานี้เวลาฉันออกจากบ้านไปที่ไหนฉันจะรู้สึกเหมือนมีคนคอยตามตลอดเวลา แล้วก็มีคนแอบถ่าย ตอนแรกฉันไม่มั่นใจจนมาถึงวันนี้ฉันมั่นใจแล้วว่ามีคนตามฉันจริงๆ
ณ บ้านของฉัน ในกรุงลอนดอน...
พอมาถึงขุนเขาก็เดินขึ้นห้องนอนตัวเองไปเลย เค้าเป็นแบบนี้ตั้งแต่มาอยู่แรกๆแล้วแหละ เค้าไม่มาวุ่นวายอะไรกับฉันหรอก ถึง
