ไอศวรโผล่พรวดเข้ามาในห้องพักฟื้นของนะดาด้วยสภาพที่ดูไม่จืดนัก ผมเผ้ายุ่งเหยิง ใบหน้าเครียดขรึมดูอิดโรยเพราะเหนื่อยจากการเดินทาง หากแต่แววตาเขายังเปี่ยมไปด้วยความห่วงใยและเป็นกังวล
เขาเสียใจเป็นที่สุดที่งี่เง่าทิ้งนะดาไป เพราะความไม่เป็นมืออาชีพของตัวเอง แค่หลงรักเธอเขาก็ต้องการจะหลีกหนีเพราะคิดว่าไม่คู่ควรกับเธอ...พอตอนที่เธอถูกทำร้ายกลับไม่มีใครคอยดูแลปกป้อง การเดินทางหลายชั่วโมงทำให้เขาได้คิด ความเป็นห่วงที่มีมากจนเกินทานทนทำให้เขาคิดว่าเขาคงตัดใจไม่ได้อีก ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ดังนั้นเขาจะไม่หลีกหนีเธอและจะปกป้องเธอต่อไป ไม่ให้ภัยร้ายแรงมากล้ำกรายเธอได้อีก
“อินน์ มาพอดี อัยย์กำลังจะปลุกนะดามากินยา ได้เวลาตื่นแล้ว” นะดาที่พอเรียนภาษาไทยไว้หลายๆ คำ ได้ยินคำว่า ปลุก ตื่น พร้อมกับชื่อตนก็รู้ว่าไอยวรินทร์จะทำอะไร ร่างเล็กนอนตัวเกร็ง แทบจิกปลายเท้าไว้กับเตียงให้ได้
“นะดา
