มือบางหยิบโทรศัพท์มือถือที่เคยแอบถ่ายรูปเข้าไว้ตอนเขานอนหลับมาเปิดดู... เหมือนยิ่งดูก็ยิ่งคิดถึงเขามาก... มากจนทรมานใจเหลือเกิน เพียงแค่คิดว่าเขาจะไม่ได้กลับมา น้ำตาก็ไหล หัวใจก็เจ็บเกินทานทน...
เธอได้แต่หวังว่าเขาจะกลับมาด้วยความปลอดภัย... ตอนนั้นเธอจะบอกรักเขาไปไม่เก็บงำไว้อีก ไม่ว่าเขาจะต้องการได้ยินคำนั้นหรือไม่ก็ตาม กวินตราจะไม่เก็บมันไว้อีกต่อไป เพราะเธออยากพูดคำนั้นเหลือเกิน...
น้ำตาหยดพร่าใส่โทรศัพท์มือถือ... พร้อมๆ กับที่มี สายเข้า... หญิงสาวยิ้มออกเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเป็นสายเรียกเข้าจากไอยวรินทร์
“เป็นไงแกยัยกิ๊บ... ปีนี้ฉันไม่ได้ไปด้วยแกร้องไห้เป็นเผาเต่าเลยเหรอ... ท่านพ่อกับท่านแม่ร้อนใจโทรหาฉันใหญ่เลยเนี่ย... ฉันก็แปลกใจปรกติแกไม่ร้องไห้ให้ใครเห็นมากเท่าไหร่ ฉันแทบจะบินตามแกไปเมืองไทยเพราะเป็นห่วงแล้วรู้ไหม”
“ฮื่อ ไม่ต้องลำบากมาหรอกน่า... ไม่ต้องห่วงฉัน” กวินตราบ
