“พี่…พี่อัยวาคือคนที่อุ้มท้องอิงฟ้ามา คือคนที่คลอดอิงฟ้าออกมาให้พ่อได้รัก คือคนที่เสียสละตัวเองเพื่ออิงฟ้า”
“พ่อจะบอกว่าพี่อัยวาคือแม่ของหนูเหรอคะ?”
หนูน้อยอิงฟ้าขยับตัวนั่งเพื่อมองจ้องหน้าพ่อชัด ๆ อีกครั้ง ดวงตากลมใสที่แดงก่ำมองจ้องพ่อตาไม่กระพริบเลย
“ใช่ครับลูก เขาคือแม่จริง ๆ ของอิงฟ้า อิงฟ้าโกรธพ่อไหม หนูเกลียดพ่อหรือเปล่า ที่พ่อทำให้หนูกับแม่ที่แท้จริงไม่ได้อยู่ด้วยกัน”
“หนูไม่ได้เกลียดพ่อนะ แต่หนูไม่รู้ว่าควรรู้สึกแบบไหน หนูดีใจที่พี่อัยคือแม่จริง ๆ ของหนู แต่หนูก็เสียใจที่แม่มองไม่เห็นหนูเลย” ใบหน้าจิ้มลิ้มของลูกสาวดูเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด น้ำตาที่เอ่อล้นร่วงหล่นลงอาบแก้มอย่างน่าสงสาร ฝ่ามือหนาของคนเป็นพ่อกอบกุมใบหน้าลูกสาวให้มองจ้องสบตาเขาอีกครั้ง นิ้วหัวแม่มือช่วยเกลี่ยเช็ดหยาดน้ำตาออกให้เบา ๆ
“แม่เขารักอิงฟ้ามากนะลูก เขาไม่เหมือนแม่วริษาเลย พ่อรู้ว่าเขารักเองฟ้ามาตั้งแต
