หลายวันต่อมา...
"อาการคุณหนูเป็นยังไงบ้างคะคุณหมอ ทำไมคุณหนูของป้ายังไม่ตื่นอีก นี่มันก็ผ่านมาจะอาทิตย์นึงแล้วนะ"
"ผมก็ไม่สามารถตอบได้ครับ เพราะผมก็ไม่รู้สาเหตุว่าทำไมเธอถึงไม่ตื่นทั้งที่ร่างกายของเธอก็ปกติดี ตอนนี้เราต้องรอเพื่อความหวังเท่านั้นเอง ยังไงวันนี้หมอขอตัวก่อนนะครับ"
"ค่ะ"
พอคุณหมอเดินออกไปนุ่มสาวแม่บ้านวัยกลางคนก็หันมามองคุณหนูของตัวเองที่กำลังนอนหลับแบบไม่ได้สติอยู่บนเตียงคนไข้
"คุณหนูรีบตื่นได้แล้วนะ ทุกคนเป็นห่วงคุณหนูมากนะคะ"
"แม่คะ ถ้าเกิดว่าคุณหนูจะไม่ตื่นอีกแล้วล่ะ เราจะทำยังไงกันดี"
"แกอย่าพูดแบบนี้สิยัยน้อย ยังไงคุณหนูก็ต้องฟื้นขึ้นมา"
เธอที่กำลังนอนหลับอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงเหมือนคนที่กำลังคุยกันอยู่ จึงค่อย ๆ ลืมตาตื่นพร้อมกับลอบมองบริเวณทั่วห้อง เห็นป้าแม่บ้านกับลูกสาวของเธอกำลังยืนพูดคุยกันอยู่
"ป้านุ่ม พี่น้อย" เธอเปล่งเสียงของตัวเองออกไปจนคนที่อยู่ในห้อ
