BONDING5 หายโกรธ
1292 คำ
เวลาต่อมา...
ตริ๊ง...(ข้อความแชต)
ขณะที่เธอกำลังเดินออกจากโรงหนัง แล้วจะเดินไปร้านเสื้อผ้าแบรนด์โปรดของตัวเองก็รู้สึกถึงอาการสั่นของโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากระโปรงอีกครั้ง เธอจึงหยิบขึ้นมาเปิดดูพร้อมกับถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่ายเพราะพบว่าเป็นข้อความที่คิมหันต์ส่งมา เธอจึงเปิดอ่านดูว่าเขาส่งข้อความอะไรมาบ้าง
ยี่สิบนาทีที่แล้ว
คิมหันต์ : คุณหนูทานข้าวเสร็จหรือยังครับ
คิมหันต์ : ตอนนี้คุณหนูอยู่ไหนครับ
คิมหันต์ : คุณหนูครับช่วยตอบผมหน่อย
ห้านาทีที่แล้ว
คิมหันต์ : คุณหนู
คิมหันต์ : ผมเดินหาคุณหนูจนทั่วร้านก็ไม่เจอเลย ไม่ทราบว่าตอนนี้คุณหนูอยู่ตรงไหนครับ
สิบวินาทีที่แล้ว
คิมหันต์ : คุณหนูครับช่วยตอบผมหน่อย
คิมหันต์ : ถ้าคุณหนูไม่ยอมตอบ ผมจะโทรหาท่านเจ้าสัวนะครับ
พัชชา : มีอะไร
คิมหันต์ : ตอนนี้คุณหนูอยู่ไหนครับ
พัชชา : ในห้าง
คิมหันต์ : ส่วนไหนของห้างครับ
พัชชา : ร้านXXX
คิมหันต์ : งั้นก็ช่วยรอผมอยู่ตรงนั้นห้ามหายไปไหนเดี๋ยวผมจะรีบไปหา
เธอไม่ตอบอะไรเขากลับไปปิดโทรศัพท์เก็บใส่กระเป๋าพร้อมกับเดินดูเสื้อผ้าภายในร้าน
"ไม่ทราบว่าลูกค้าต้องการชุดแบบไหนคะ ให้ดิฉันช่วยเลือกไหม"
"ไม่ค่ะ ฉันอยากเดินเลือกเองคนเดียว ขอโทษด้วยนะคะ" เธอตอบพนักงานออกไปพร้อมกับเลือกดูชุดที่ตัวเองสนใจ พอเลือกได้แล้วก็หยิบมาสามถึงสี่ชุดพร้อมกับเดินเข้าห้องลองชุด แต่พอลองเสร็จเปิดประตูห้องออกมาเห็นคิมหันต์ยืนรอเธออยู่หน้าห้อง เธอก็ไม่ได้แปลกใจอะไรเดินผ่านเขาออกมา
"คุณหนูครับ"
"อะไร" เธอก้มดูมือเขาที่จับรั้งมือเธอไว้อยู่ พร้อมกับสบัดทิ้งแล้วเดินออกมาที่เคาน์เตอร์จ่ายเงิน พอจ่ายเสร็จแล้วก็รีบเดินออกจากร้าน ส่วนคิมหันต์ก็เดินมาดึงเอาถุงเสื้อผ้าเธอไปถือไว้เอง เธอก็ไม่สนใจเขาก็เดินออกมาพร้อมกับมองร้านขายของน่ารัก ๆ เต็มไปหมด ส่วนคิมหันต์เขาก็เดินตามเธอออกมาเงียบ ๆ เหมือนกัน เราสองคนเดินมาด้วยแต่ไม่ได้คุยอะไรกันเลย จนมาถึงที่บ้านก็ไม่มีฝ่ายไหนปริปากพูดก่อน เธอที่รู้สึกอึดอัดก็รีบเดินลงจากรถแล้วเดินเข้ามาในบ้าน
"คุณหนู"
"ฉันซื้อชุดมาใหม่อยู่ในรถ ช่วยไปเอาไปเก็บบนห้องให้ด้วย"
"ได้ค่ะ"
"แล้วป๊าไปไหน"
"เหมือนงานที่ท่านรับเหมาจะมีปัญญาหา ท่านเจ้าสัวเลยรีบออกไปจัดการค่ะ"
"ค่ะ"
"คุณหนูจะทานข้าวเที่ยงไหมคะ"
"ไม่ ฉันทานมาจากข้างนอกแล้ว" เธอตอบแม่บ้านออกไปแล้วเดินขึ้นมาชั้นสองของบ้านทันที
เขาที่มองเด็กสาวที่รีบเดินลงจากรถออกไปโดยไม่ได้พูดอะไรเลย ก็รู้สึกแปลก ๆ เพราะปกติเธอเป็นคนช่างคุยมาก แต่เธอมีอาการตึง ๆ ใส่เขาตั้งแต่ที่ห้างแล้ว เขาก็ไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไร พอถามเธอก็ไม่ยอมตอบ
ก๊อก ก๊อก
เขาเงยหน้าขึ้นมองคนที่กำลังเคาะกระจกรถแล้วกดเลื่อนลง
"มีอะไรหรือเปล่าครับ"
"คุณหนูให้น้อยมาเอาของค่ะ"
"ถุงเสื้อผ้าใช่ไหม"
"ใช่ค่ะคุณคิม"
"เจ้าสัวอยู่บ้านไหม"
"ไม่ค่ะ"
"เดี๋ยวผมเอาไปให้คุณหนูเอง มีอะไรก็ไปทำต่อเถอะ"
"ค่ะ"
เขาหันไปหยิบถุงเสื้อผ้าของเด็กสาวที่อยู่เบาะด้านข้างแล้วเดินลงจากรถมุ่งหน้าเข้าบ้าน เพื่อเอาของไปให้คุณหนูของเขาที่อยู่บนห้องนอนของเธอ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เขายกมือไปเคาะที่ประตูสองถึงสามครั้ง เพื่อรอเจ้าของห้องโดยอนุญาต
"เข้ามาได้เลย ฉันไม่ได้ล็อกประตู"
พอข้างในเอ่ยอนุญาตเขาจึงใช้มือดันเปิดประตูเข้าไปพร้อมกับมองหาคนที่อนุญาตเขาเมื่อกี้ พบว่าเธอกำลังนอนดูโทรทัศน์ที่โซฟาอยู่กลางห้องโดยไม่ได้มองคนที่เข้ามาในห้องเช่นเขาเลย
"เอาไปไว้ในห้องแต่งตัวเลยค่ะ"
เขาจึงเดินถือถุงเสื้อผ้าแบรนด์ดังเข้ามาในห้องแต่งตัวของเจ้านายสาวพร้อมกับวางเอาไว้ แล้วเดินออกมา
"ผมเอาไปเก็บให้เรียบร้อยแล้วครับคุณหนู"
"คะ...คิมหันต์ เข้ามาได้ไง"
"ก็คุณหนูบอกว่าให้เอาของมาเก็บ"
"แต่พัชบอกพี่น้อย"
"ใครเอามาก็เหมือนกันนั่นแหละครับ"
"งั้นถ้าเสร็จแล้วก็ออกไป"
"ผมทำอะไรให้คุณหนูไม่พอใจ บอกผมได้ไหมครับ ทำไมต้องทำเหมือนผมทำอะไรผิดด้วย"
"ไม่มีอะไรหรอก พัชก็เป็นของพัชแบบนี้"
"ไม่แบบนี้ครับ คุณหนูที่ผมรู้จักไม่ใช่แบบนี้"
"คิมจะมารู้จักพัชดีได้ยังไง เราเพิ่งรู้จักกันไม่ถึงสามเดือนเลย"
"จะเวลาแค่ไหนผมก็รู้ว่าคุณหนูของผมนิสัยเป็นยังไง บอกผมได้เลยนะถ้าผมทำผิดอะไร"
"ก็คิมชอบขัดคำสั่งพัช"
"ผมขัดคำสั่งอะไรครับ"
"ก็พัชบอกคิมตลอดว่าไม่ต้องมารอเปิดประตูให้ แต่คิมก็ขัดคำสั่งพัช"
"แต่มันเป็นหน้าที่ของผมที่ต้องทำนะครับ"
"ถึงจะเป็นหน้าที่ แต่มันคือคำสั่งของพัชไง พัชไม่อยากให้คิมร้อนเดี๋ยวจะไม่สบายเอา"
"โอเคครับ ต่อไปนี้ผมจะทำตามที่คุณหนูบอก หายโกรธผมนะ"
"พัชไม่ได้โกรธคิมซะหน่อย"
"ไม่ได้โกรธแล้วทำไมต้องทำหน้าบึ้งใส่"
"คะ...ใครทำ พัชไม่ได้ทำหน้าบึ้งซะหน่อย"
เด็กสาวตรงหน้าเขาพยายามยิ้มแฉ่งใส่ให้เขาจนเห็นฟันด้านหน้าแทบจะทุกซี่
"งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ คุณหนูจะได้พักผ่อน"
"อย่าเพิ่งไปสิ"
เจ้านายสาวของเขาก็วิ่งมาดักหน้าเขาไว้ในตอนที่เขากำลังจะเปิดห้องออกไป
"ทำไมครับ"
"ดูการ์ตูนเป็นเพื่อนพัชก่อน"
"แต่ผมอยู่ในห้องนอนกับคุณหนูตามลำพังแบบนี้มันไม่ค่อยดีเลยนะครับ ถ้าท่านเจ้าสัวรู้คงไม่ดีแน่"
"ก็อย่าให้ป๊ารู้สิ"
"คุณหนู"
"นะคะ"
เด็กสาวตรงหน้าทำหน้าตาอ้อนวอนเพื่อให้เขาเห็นใจ และรู้สึกสงสาร
"นะคิมนะ ดูการ์ตูนเป็นเพื่อนพัชก่อน"
"ก็ได้ครับ แต่ผมให้เวลาถึงแค่ห้าโมงเย็น เพราะตอนนั้นน่าจะถึงเวลาที่ท่านเจ้าสัวกลับมา"
"อีกสามชั่วโมง โอเคค่ะ"
เขาเดินตามแรงจูงของคุณหนูของเขามานั่งลงบนโซฟาหรูส่วนตัวเองก็นั่งลงด้านข้าง
"คิมอยากดูอะไร"
"คุณหนูจะเปิดอะไรให้ดู ผมก็ดูได้หมดนั่นแหละครับ"
"คิมเคยดูแฮร์รี่พอตเตอร์ไหม"
"เคยดูแล้วครับ"
"ถ้าคิมเคยดูแล้วงั้นดูเรื่องใหม่กัน เกมออฟโทรนล่ะเคยดูหรือยัง"
"เรื่องนี้ผมก็เคยดูแล้วครับ"
"อ้าวว งั้นเราจะดูเรื่องอะไรกันดี เพราะที่พัชพูดมาคิมก็ดูหมดแล้ว"
"ไหนคุณหมอบอกว่าจะดูการ์ตูนไงครับ"
"ก็พัชกลัวว่าคิมจะไม่ชอบ"
"ผมดูได้หมดนั่นแหละครับ"
"งั้นโฟรเซนไหม ภาคสองพัชยังไม่ได้ดูเลย"
"ครับ"
"โอเค"
พอเลือกหนังที่ตัวเองจะดูได้แล้วคุณหนูของเขาก็หยิบหมอนที่อยู่ข้างกายขึ้นมากอดพร้อมกับจ้องมองโทรทัศน์ที่กำลังฉายหนังที่ตัวเองเปิดด้วยความตั้งใจ
- ผู้เขียน
