BONDING1 ตามติด
911 คำ
หลายชั่วโมงต่อมา...
"พัชชา"
เธอที่กำลังเดินออกจากห้องเรียนหลังจากที่เรียนพิเศษเสร็จ ก็รีบหันหลังกลับไปดูว่าใครเรียกเธอ พบว่าเป็นกวินเพื่อนชายที่เรียนอยู่โรงเรียนเดียวกันกับเธอ แต่อยู่คนละห้องกัน แต่เราสองคนค่อนข้างสนิทกันในระดับหนึ่งเพราะว่ามาเรียนพิเศษแล้วเจอกันบ่อย เลยค่อย ๆ สนิทกันมาเรื่อย ๆ "มีอะไร เรียกพัชทำไม"
"เราเรียนกันเสร็จแล้ว หลังจากนี้พัชมีธุระจะไปไหนไหม"
"ไม่มีนะ"
"ไปกินอาหารญี่ปุ่นกัน"
"ไปสิ"
"งั้นไปรถวินนะ เดี๋ยวกินเสร็จจะไปส่งที่บ้าน พอดีวันนี้วินขับรถมาเอง"
"วินอายุยังไม่ถึงสิบแปดเลย ขับรถได้แล้วเหรอ เดี๋ยวตำรวจจับนะ"
"พัชก็รู้ว่าวินลูกใคร ตำรวจที่ไหนจะกล้าจับ"
"ตะ..."
"นะครับ ไปกับวินนะ"
"ก็ได้ แต่พัชขอไปบอกคนขับรถก่อน"
"ได้ครับ งั้นเราสองคนเดินออกไปด้วยกันนะ"
"ได้"
เธอกับกวินก็เดินออกมาจากห้องสอนพิเศษ จนเดินมาถึงรถที่ตอนนี้คิมหันต์กำลังยืนพิงรถอยู่ พอเขาเห็นเธอก็รีบขยับยืนตรงยื่นมือไปเปิดประตูหลังรถออกเพื่อให้เธอเข้าไปนั่ง
"เชิญครับคุณหนู"
"พัชเปลี่ยนคนขับรถใหม่แล้วเหรอ วินจำได้ว่าเมื่อก่อนไม่ใช่คนนี้"
"ใช่ พอดีเปลี่ยนกะทันหัน คนเก่ามีธุระต้องไปจัดการด่วน ป๊าเลยหาคนใหม่มาแทน เพิ่งเริ่มงานวันนี้วันแรก"
"....."
"คิมหันต์กลับไปก่อนเลยนะ พอดีฉันจะไปทานข้าวกับเพื่อนต่อที่ห้าง เดี๋ยวเขาจะไปส่งฉันที่บ้านเอง"
"แต่เจ้าสัวบอกว่าให้ผมติดตามคุณหนูไปทุกที่ ที่คุณหนูไป"
"แต่คิมหะ..."
"มึงฟังไม่รู้เรื่องหรือไงวะ ก็พัชชาบอกว่าจะไปกับกูให้มึงกลับไปก่อนไง"
"แต่เจ้าสัวบอกผมว่าให้ตามคุณหนูไปทุกที่"
"ก็กูบอกว่ากูจะไปส่งพัชชาที่บ้านเอง"
"วินใจเย็นก่อนสิ ค่อย ๆ คุยกัน"
"พัชก็ดูมันพูดสิ ขนาดวินบอกมันดี ๆ นะ"
"คิมหันต์กลับไปก่อน"
"ผมทำแบบนั้นไม่ได้ครับ ถ้าคุณหนูอยากให้ผมกลับคุณหนูต้องโทรไปบอกท่านเจ้าสัวก่อน ถ้าเจ้าสัวอนุญาตผมถึงจะกลับได้ครับ"
"แต่นายเป็นคนของฉันแล้วไม่ใช่เหรอ ต้องฟังแค่ฉันสิ"
"ถึงอย่างนั้น คุณหนูก็ต้องโทรบอกท่านเจ้าสัวก่อน"
"ก็ได้ งั้นฉันขอคุยกับป๊าก่อน วินไปรอที่รถก่อนนะเดี๋ยวพัชตามไป"
"ครับพัช"
กวินตอบเธอพร้อมกับเดินออกไปด้วยอารมณ์หงุดหงิด เธอจึงรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาพ่อของตัวเอง รอไม่นานปลายสายก็กดรับ
(โทรมามีอะไรครับคนสวยของป๊า เรียนพิเศษเสร็จหรือยัง)
"เสร็จแล้วค่ะ กำลังว่าจะไปทานข้าวต่อที่ห้างสักหน่อย"
(ไปทานให้อร่อยนะครับ แล้วโทรมาหาป๊ามีธุระอะไรเอ่ย)
"พอดีติดปัญหานิดหน่อยค่ะ"
(ปัญหาอะไรครับ)
"หนูจะไปทานข้าวกับกวินที่ห้างค่ะ เลยจะให้คิมหันต์กลับไปที่บ้านก่อนแต่เขาไม่ยอม เขาบอกว่าป๊าบอกให้เขาตามติดหนูห้ามห่างไปไหน เขาจะยอมกลับจนกว่าป๊าจะอนุญาต"
(โทรมาคือจะขออนุญาตป๊าใช่ไหม)
"ใช่ค่ะ"
(ป๊าไม่อนุญาต ถ้าจะไปต้องให้คิมหันต์ไปด้วย)
"แต่ป๊าคะ"
(ไม่มีอะไรแต่ทั้งนั้น ถ้าคิมหันต์ไม่ไปด้วยงั้นก็ไม่ต้องไป)
"ก็ได้ค่ะ งั้นแค่นี้ก่อนนะ"
(ครับคนสวย)
พอพ่อของเธอวางสายไปเธอก็รีบเดินมาหาคิมหันต์ที่เขากำลังยืนรอเธออยู่ที่รถ
"เดี๋ยวฉันมาขอไปหาเพื่อนที่รถก่อน"
"ได้ครับ"
เธอเดินมาหากวินที่ตอนนี้เขาเข้ามานั่งในรถเพื่อรอเธออยู่ เธอจึงเดินเข้าไปใกล้ ๆ พร้อมกับใช้มือเคาะไปที่กระจกรถด้านข้างเพื่อให้เขาเลื่อนลง
"เคาะทำไมครับ ขึ้นมาสิ"
"พัชจะบอกว่าป๊าอนุญาตให้พัชไปได้นะ แต่ต้องให้คิมหันต์ไปด้วย อีกอย่างต้องไปกับคิมหันต์เท่านั้นอย่าห่างจากเขาเด็ดขาด"
"....."
พอเธอพูดออกไปแบบนั้นกวินก็เงียบลงทันทีพร้อมกับหันสายตาที่มองไปยังรถของเธอที่มีคิมหันต์ยืนรออยู่ด้วยสายตาโกรธจัด
"วินไม่ชอบสายตามันเลย เหมือนมันคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา"
"พัชว่าวินกำลังคิดไปเองนะ คิมหันต์เขาไม่ได้มีอะไรหรอก"
"วินว่าพัชต้องระวังตัว อย่าไปไว้ใจมันมากยิ่งมันเพิ่งมาทำงานได้ไม่นาน"
"วินคิดไปไกลแล้ว งั้นวันนี้นัดของเรายกเลิกไปก่อน ค่อยไปกินข้าวด้วยกันวันหลังนะ"
"อ้าว ไหนเป็นงั้น"
"พัชว่าวันนี้คงไม่ดีแล้ว เอาไว้เรานัดกันอีกทีนะ"
"ก็ได้ครับ งั้นวินไปก่อนนะ"
"ค่ะ อีกสองวันเจอกันที่โรงเรียน"
"ได้ครับ"
พอกวินสตาร์ตรถแล้วขับออกไปจนสุดสายตาเธอ เธอก็รีบเดินกลับมายังรถของตัวเองที่คิมหันต์ก็ยังยืนรอเธออยู่เช่นเดิม
"กลับบ้านเลยใช่ไหมครับคุณหนู"
"ใช่"
- ผู้เขียน
