วิวาห์รักจอมร้าย

7

มาธวีพาเจ้านายหนุ่มกลับมาถึงห้องพักของเขาอย่างยากลำบาก โชคดีที่คีย์การ์ดของห้องพักเจ้านายหนุ่มถูกเขาใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อสูท ไม่อย่างนั้นเธออาจจะต้องงมหาไปอีกนาน หรือต้องเปิดห้องใหม่ให้เจ้านายได้นอนแทน

เมื่อมาถึงห้องนอน มาธวีที่หนักเสียจนไหล่แทบหลุดก็สลัดคนตัวโตกว่าไปยังเตียงกว้าง ทิ้งเขาหน้าทิ่มลงไปทันที แต่เหมือนเขาจะรู้ เพราะชายหนุ่มเล่นคว้าตัวเธอเอาไว้ กลับกลายเป็นหน้าเขาตอนนี้แทบจะโขกหน้าเธออยู่รอมร่อ มิหนำซ้ำเธอยังถูกเขาทับเอาไว้ทั้งตัว

ความใกล้ชิดนี้ทำให้มาธวีถึงกับชะงักไปครู่หนึ่ง เธอได้กลิ่นแอลกอฮอล์ผสมกับน้ำหอมและบุหรี่ออกมาจากร่างสูงใหญ่เหนือร่างตนเองจางๆ มันทำให้เธอรู้สึกมึนเมาเสียจนแทบตั้งสติไม่อยู่ แต่พอเจ้านายหนุ่มขยับตัวและลืมตาขึ้นมามองเธอ มาธวีก็รีบผลักอกอีกฝ่ายเอาไว้ให้เขาถอยห่างออกไปพร้อมกับร้องเรียกชายหนุ่มเสียงดังลั่น

“คุณทริสตันคะ ตื่นได้แล้วค่ะ”

หญิงสาวฉวยโอกาสตีอกหนั่นแน่นเรียกสติอีกฝ่ายแรงๆ สองสามที แล้วนั่นทำให้ชายหนุ่มขยับริมฝีปากเรียกชื่อเธอเสียงเบา

“มาธวี...”

“ที่นี่ไม่มีคุณแพมมี่แล้วค่ะ ไม่ต้องเล่นละครอะไรแล้วค่ะเจ้านาย”

เธอบอกกับเขาเสียงจริงจัง ตอนนี้มีแค่เธอกับเขาแล้ว เลิกแสดงละครเป็นคนเมาหลอกพิมพ์ประภาแล้วลุกไปจากตัวเธอเสียที เธอหนัก และตอนนี้เธอก็ต้องการไปพักผ่อนแล้ว

ทว่าแทนที่ชายหนุ่มจะสนใจสิ่งที่เธอบอกเขา ทริสตันกลับใช้สองมือดึงรั้งข้อมือเธอออกจากอกของเขา จากนั้นจึงกดมือเธอลงกับที่นอนนุ่ม ดวงตาของเขาเป็นประกายวาววามอย่างประหลาดในตอนที่จ้องมองเธอนิ่งพร้อมกับเอ่ยขึ้นมาว่า

“มาธวี...ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ”

“คะ” เธอร้องออกมาด้วยความรู้สึกสับสนงุนงง เขาไม่ไหวอะไรกัน ทว่าก่อนที่เธอจะได้เอ่ยถามอะไรออกมาอีกครั้ง ทริสตันก็เอ่ยอีกประโยคหนึ่งขึ้นมาเสียก่อน

“ขอโทษนะ”

เขาบอกเธอเสียงแผ่วเบาในตอนที่ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ และนั่นทำให้มาธวีรับรู้ได้ถึงสัญญาณอันตรายที่ชายหนุ่มส่งออกมา ริมฝีปากสีสดหยักสวยของเขาขบเม้มติ่งหูเล็กของเธอแผ่วเบา แต่นั่นทำให้เธอถึงกับดิ้นรนให้เขาปล่อยเธอทันที

“อื้อ! จะทำอะไรน่ะ คุณทริสตัน! ปล่อยผึ้งเดี๋ยวนี้!”

มาธวีสั่งชายหนุ่มเสียงเข้ม ทว่ายิ่งดิ้นรนกลับยิ่งไม่อาจหลุดพ้น เพราะร่างสูงใหญ่ของทริสตันทาบทับเธอเอาไว้ทั้งตัว ตอนนี้เองเธอถึงได้เพิ่งตระหนักว่าอะไรบางอย่างกึ่งกลางร่างกายของเขากำลังขยายดุนดันเบียดแนบชิดกับต้นขาของเธอ

มาธวียิ่งเบิกตากว้าง หัวใจกระหน่ำรุนแรงทั้งหวาดกลัวเขาและสิ่งที่เขากำลังทำ

“คุณทริสตัน! ฮื่อ!”

มาธวีประท้วงออกมาอีกครั้ง พยายามดึงรั้งให้คนที่ดูเหมือนจะไร้สติยั้งคิดได้หยุดสิ่งที่เขากำลังจะทำ เธอไม่ใช่แฟนของเขา ไม่ใช่ผู้หญิงของเขา ทริสตันจะทำกับเธออย่างนี้ไม่ได้

ทว่ายิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ เพราะว่าแทนที่ทริสตันจะปล่อยเธอไป เขากลับรวบจับข้อมือเธอยกขึ้นสูงไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว ส่วนมืออีกข้างของเขานั้นเปลี่ยนมาจับปลายคางของเธอเอาไว้ ก่อนจะแนบริมฝีปากลงมาแนบชิดกับเรียวปากเธอ มาธวีได้แต่เม้มปากแน่นไม่ยอมตอบรับสัมผัสของเขา และทริสตันคล้ายกับจะไม่พอใจ เธอได้ยินเสียงเขาครางประท้วงในลำคอ มือที่จับดวงหน้าเธอออกแรงบีบเพิ่มมากขึ้นจนทำให้มาธวีเจ็บจนเผลอร้องออกมา จากนั้นคนตัวโตกว่าก็ฉวยโอกาสแทรกสอดปลายลิ้นเข้ามาในปากของเธอ ลิ้นช่ำชองตวัดเกี่ยวรัดหยอกล้อกับเรียวลิ้นเล็กของเธอ ดูดกลืนลมหายใจและคำพูดทุกอย่างของเธอไปจนหมดสิ้น มาธวีซึ่งไม่เคยได้ใกล้ชิดผู้ชายคนไหนมาก่อนเลยในชีวิตนี้ก็ไม่รู้จะจัดการกับสถานการณ์ตรงหน้านี้อย่างไร เธอหายใจแทบไม่ทันในตอนที่ทริสตันเอาแต่จูบเธออย่างลึกซึ้งอย่างนี้

กว่าจะรู้ตัวว่าเธอเผลอไผลไปกับจูบของเขา ก็เป็นตอนที่รับรู้ได้ถึงมือใหญ่ที่เปลี่ยนมาลูบไล้เนื้อตัวภายใต้ชุดเดรสที่เธอสวมอยู่

“ฮื่อ คุณทริสตัน อย่าทำแบบนี้”

หญิงสาวร้องประท้วงในตอนที่ชายหนุ่มสัมผัสผิวเนื้อใต้ร่มผ้าของตนเอง แตะต้องในส่วนที่ไม่เคยมีใครนอกจากตัวเธอเองได้เห็น หญิงสาวพยายามดิ้นรนหนีจากสัมผัสของเขาแต่ไม่สำเร็จ ซ้ำฝ่ามือเย็นๆ คู่นั้นกลับปลุกความรู้สึกแปลกๆ ในกายเธอให้ลุกฮือขึ้นมา

มาธวีกัดริมฝีปากแน่นในตอนที่เขากอบกุมทรวงอกอิ่มของเธอ ฝ่ามือใหญ่คู่นั้นเคล้นคลึงหยอกเย้าทรวงอกเธอจนทำให้มาธวีได้แต่บิดตัวหนี แต่แน่นอนว่าเธอไม่อาจทำได้ หญิงสาวจึงเปลี่ยนเป็นประท้วงด้วยการจิกมือลงบนไหล่แข็งของทริสตัน เพื่อระบายความรู้สึกแปลกประหลาดที่เขาปลุกเร้าขึ้นมาในกายเธอ

แต่ทริสตันไม่ยอมแพ้ ชายหนุ่มดูเหมือนจะรำคาญที่บนเนื้อตัวเธอยังมีปราการกีดขวางอย่างเสื้อผ้าสวมอยู่ เขาผุดลุกขึ้น ดึงรั้งชุดเดรสตัวหลวมใส่สบายของเธอถอดทิ้งไปทางศีรษะอย่างรวดเร็ว โดยที่มาธวีได้แต่เบิกตาโตกับความเร็วนั้น และวินาทีต่อมาเขาก็ปลดบราเซียร์ของเธอตามออกไปอีกชิ้นอย่างง่ายดาย มาธวีได้สติตอนนั้นรีบพลิกตัวเตรียมจะกระโจนหนี แต่เหมือนทริสตันจะรู้ทัน เพราะเขาคว้าจับเอาข้อเท้าเล็กของเธอเอาไว้ได้ทันในวินาทีที่เธอเกือบจะหลุดพ้นไปจากมือของเขาได้แล้ว

“ว้าย! โอ๊ย!”

หญิงสาวได้แต่ร้องลั่นในตอนที่ถูกชายหนุ่มกักเอาไว้ใต้ร่างของเขาอีกครั้ง ดวงหน้าของทริสตันเรียบเฉย ทว่าดวงตาสีน้ำตาลทองคู่นั้นต่างหากที่วาววับเปล่งประกายและเต็มไปด้วยไฟปรารถนาที่เห็นได้อย่างชัดเจน

“คุณทริสตัน อย่าทำแบบนี้เลย”

มาธวีร้องวอนขอเขา แต่ชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไร ทว่าก็ไม่ได้มีท่าทีจะหยุดมือแม้แต่น้อย ทริสตันผลักไสมือเล็กที่คอยดันเขาให้ถอยห่างอีกครั้งแล้วก้มหน้าลงครอบครองยอดอกของหญิงสาว ขบเม้มดูดกลืนโดยไม่สนใจเสียงประท้วงจากเธอแม้แต่น้อย และมืออีกข้างก็เลื้อยไล้ไปตามร่างกายของคนตัวเล็กใต้ร่าง ก่อนที่เขาจะสัมผัสใจกลางร่างของเธอผ่านแพนตี้ตัวบางที่หญิงสาวสวมอยู่ และนั่นทำให้ร่างเล็กถึงกับสะดุ้งโหยง เธอจิกมือกับบ่าแข็งๆ ของเขาแน่น พร้อมกับหลุดเสียงครางแผ่วหวานที่ถูกชายหนุ่มปลุกเร้าด้วยมือและริมฝีปากอย่างช่ำชอง ขณะที่คนไม่เคยได้รับสัมผัสลึกซึ้งเช่นนี้มาก่อนถึงกับไร้เรี่ยวแรงต่อต้าน ความอ่อนด้อยประสบการณ์ของเธอทำให้มาธวีไม่อาจต่อต้านชายหนุ่มได้เลย

“อ๊ะ...”

หญิงสาวร้องเสียงหวานในยามที่ถูกปลายนิ้วแข็งแรงรุกเร้าสัมผัสใจกลางร่างของเธอ มาธวีพยายามจะถดตัวหนี แต่ทริสตันไม่อนุญาตให้เธอทำอย่างนั้น เขาเกี่ยวเอาแพนตี้ตัวน้อยของเธอถอดทิ้งไป ร่างกายของเธอในยามนี้ไม่มีส่วนใดรอดพ้นสายตาของเขาได้อีกแล้ว มาธวีทั้งโกรธทั้งอาย ขณะเดียวกันก็วาบหวามและซ่านเสียวในยามที่ทริสตันหยอกล้อกับกุหลาบงามใจกลางร่างของเธอ เขาค่อยๆ กระตุ้นเร้าให้เธอตื่นเตลิดไปกับสัมผัสร้อนแรงที่ชวนวาบหวาม กระทั่งมาธวีไม่อาจต่อต้านเขาได้อีกต่อไป เธอได้แต่กรีดร้องในลำคอยามเมื่อเขาส่งเธอไปยังปลายทางปรารถนาที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อน หญิงสาวหอบหายใจสะท้านในตอนที่รู้สึกเหมือนตัวเองระเบิดพร่างพราย เนื้อตัวซ่านซ่า หัวใจสั่นไหว เธอได้แต่ทิ้งตัวอ่อนระทวยอยู่ใต้ร่างเขา สมองขาวโพลนไปหมด คิดอะไรไม่ออกอีกต่อไป

ทว่ามาธวีกลับไม่รู้ว่านั่นเป็นแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น