“มาทำอะไรลับๆ ล่อๆ ที่ครัวบ้านแม่กันล่ะหืม...กวินภัทร”
ในโลกใบนี้ถ้าจะมีใครสักคนเรียกชื่อภาษาไทยของเขาเต็มยศ ก็คงจะเป็นการะบุหนิง...มารดาของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น
แล้วโจรมือใหม่ที่ถูกจับได้ก็ทิ้งหลักฐานในมือลงกับเคาน์เตอร์ไอส์แลนด์ นั่นก็คือถาดอาหารที่มีข้าวต้มกุ้งร้อนๆ สองชามของตนเองหนึ่งกับมาธวีอีกหนึ่ง ซึ่งตอนนี้ก็ยังคงหลับอยู่ด้วยความอ่อนเพลียเพราะถูกเขาก่อกวนตั้งแต่เช้ามืดนั่นแหละ
“แม่...”
ทริสตัน กวินภัทร แมคไกวร์ ยิ้มแหยๆ ให้กับผู้เป็นแม่ แล้วโผเข้ากอดการะบุหนิงเหมือนกับตอนที่เขายังเป็นเด็กชาย ทริสตันตัวเล็กๆ ของแม่ไม่เปลี่ยนแปลง แม้ในเวลานี้แม่จะสูงเพียงอกของเขา และผอมบางเหมือนสมัยสาวๆ ไม่มีผิดก็ตามที เขารัดร่างแม่แน่น พร้อมกับยื่นหน้าไปหอมแก้มของแม่ซ้ายขวาเหมือนที่ทำมาตั้งแต่ยังเด็ก
“พอๆ ไม่ต้องมาอ้อนแม่เลย เรามีความผิดรู้ตัวหรือเปล่ากวินภัทร”
เชื่อแน่ว่าแม่น่าจะเอาผิดเขาจร
