“พ่อว่ายังไงบ้างคะพี่ไนท์” หญิงสาวถามเมื่อปณัยกรเปิดประตูเข้ามานั่งในตำแหน่งคนขับ
“ท่านก็ไม่ได้ว่าอะไร”
“พี่ไนท์คะตอบให้มันละเอียดหน่อยสิคะ”
“พ่อของเปียโนไม่ว่าอะไรหรอกครับ”
“หมายความว่าพ่อยอมให้เราคบกันใช่ไหม”
“ครับ”
“พ่อพูดอะไรกับพี่บ้างพี่หายไปนานเปียโนใจคอไม่ดีเลยนะคะ”
ปณัยกรหันมายิ้มก่อนจะขับรถออกจากมหาวิทยาลัยระหว่างทางเขาก็เรื่องที่ตัวเองคุยกับบิดาของสุพิชฌาย์ให้เธอฟังทั้งหมด
“โล่งอกไปทีค่ะ เปียโนมีความสุขที่สุดเลยค่ะ”
“พี่ก็เหมือนกันครับ เย็นนี้พ่อของเปียโนให้พี่พาเปียโนไปที่บ้าน”
“ไปทำไมคะ”
“ท่านก็คงอยากเจอลูกสาว”
“เปียโนว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่ๆ เลยค่ะ”
“อย่าคิดมากไปเลยนะ ตอนนี้เราไปหาอะไรกินก่อนดีกว่ายังเหลือเวลาอีกนานกว่าจะถึงเวลานัดเปียโนอยากไปไหนล่ะ”
“ไปกินข้าวแล้วก็ดูหนังสักเรื่องดีไหมคะ”
“ครับ”
ทั้งสองทานอาหารกลางวัน ดูหนังและเดินเล่นจนถึงเย็นจากนั้นปณ
