เสียงเคาะที่หน้าประตูทำให้อรณิชาต้องรีบวางกระเป๋าเดินทางไว้ในห้องรับแขกแล้วเดินไปเปิดเพราะคิดว่าคนที่มาเคาะเป็นพนักงานของรีสอร์ทที่เพิ่งจะเดินกลับไปเมื่อครู่
แต่พอเปิดประตูออกมาก็ต้องตกใจจนหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่เป็นคนที่เธอกำลังหนีและไม่อยากเจอหน้าอย่างที่สุดในตอนนี้
“สวัสดีอีฟ” น่านนทีกล่าวทักทายพร้อมกับรอยยิ้ม
“สวัสดีน่าน คุณมาที่นี่ได้ยังไง”
“ก็ขับรถมาน่ะสิ”
“ไม่ตลกเลยนะน่าน”
“ผมก็ไม่ตลกเหมือนกันนะอีก ผมกลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่คอนโดแล้วรีบกลับไปหาคุณที่บ้านแต่ก็ไม่เจอคุณ”
“น่านจะตามอีฟมาทำไม”
“ขอเข้าไปข้างในก่อนได้ไหมไม่อยากยืนคุยตรงนี้”
“มีอะไรก็คุยกันตรงนี้ก็ได้นะ อีฟขับรถมาเหนื่อยๆ อยากจะพักแล้ว”
“แน่ใจเหรอว่าเราจะคุยเรื่องนั้นกันตรงนี้”
“คุยข้างในก็ได้แต่คุยเสร็จแล้วต้องกลับนะ”
“กลับสิ” เขาพูดแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์เพราะคำว่ากลับของเขาไม่ได้หมายถึงกลับไปในวันนี้
