“น้ำชาค่ะ” เธอกระซิบ เขาได้กลิ่นหอมชนิดหนึ่งจากเธอตั้งแต่เธอเดินเข้ามา แต่ตอนนี้กลิ่นมันแรงมาก พอหันไปสบกับดวงตาสีน้ำทะเลอยู่ในระยะกระชั้นชิด มือที่ถือปากกาค้างเอาไว้ ตกหล่นลงไปทันที ซินนี่อยากหยุดเวลาเอาไว้เหลือเกินแต่เพราะทำได้แค่วันละครั้งเธอจึงได้แต่นึกเสียดาย
เหมือนอาจารย์จะรู้ เพราะเธอได้ยินเสียงหัวเราะนั้นเต็มๆ แต่ไม่ปรากฏร่างของอาจารย์เช่นเดิม ซินนี่แอบค่อนขอดในใจที่ได้ยินเสียงของอาจารย์ เอกภาพได้สติ ถอยหน้าหนี
“ขอบใจนะ” เขาทำเสียงขรึมยกน้ำชาขึ้นดื่ม แล้วรสชาติน้ำชาแสนอร่อยก็ทำให้เขายิ้มกว้าง ไม่ว่าจะเป็นกาแฟที่เธอชงหรือเครื่องดื่มชนิดไหน เขายอมรับว่าฝีมือเธออร่อย ความคิดของหลานๆ แล่นเข้ามาในสมอง เขายังหาทางพิสูจน์ไม่ได้ว่าเธอเป็นแบบที่เด็กทั้งสองพูดจริงหรือไม่ เห็นทีเขาจะต้องเริ่มสังเกตเธอให้มากกว่านี้ แต่เพราะการสังเกตนี่แหละ ที่ทำให้เขาหนักอกหนักใจจนถึงขณะนี้
“ซินนี่ไปทำของว
