พิชาร์ถามพลางทอดสายตามองไปยังเวิ้งน้ำที่ซ่อนอยู่หลังโขดหินเป็นแอ่งกว้าง มองเห็นน้ำสีครามใสน่าลงแหวกว่าย
“ได้ครับ… ”
อดัมส์ตอบ…
จูงมือหญิงสาวพาลัดเลาะผ่านซอกหินก้อนใหญ่ที่โค้งเข้าหากัน พากันก้มต่ำลอดเข้ามาจนถึงเวิ้งน้ำที่ซ่อนตัวอยู่อีกฟาก สวยงามดั่งภาพฝัน
“ว้าว… สวยจัง… ”
พิชาร์กวาดสายตาแลไปรอบๆ เวิ้งน้ำเบื้องหน้า รู้สึกตื่นตาตื่นใจกับเนินทรายสีขาวละเอียดราวกับไม่เคยโดนเท้าของมนุษย์คนใดเหยียบย่ำมาก่อน น้ำใสมากจนมองเห็นเม็ดกรวดทรายที่อยู่ด้านล่าง
“อยากเล่นน้ำค่ะ…”
“ได้สิครับ… ”
อดัมส์มองตามหญิงสาว เดินย่ำทรายเข้าไปใกล้เวิ้งน้ำ แล้วจู่ๆ ก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันเมื่อหล่อนก้าวไปเหยียบก้อนหินที่มีตะไคร่สีเขียวปกคลุมเอาไว้
“ว้ายยยย… ”
พิชาร์ลื่น…
หล่อนมารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ร่างเซทรุดลงมาสู่อ้อมกอดของอดัมส์ เขาปราดเข้ามารับร่างเอาไว้ได้ทัน แต่ก็ทำให้หล่อนล้มทับอยู่บนตัวเขา
“อดัมส์… ”
