นายหัว ตอนที่ : 03 ผลงานวันแรก
1535 คำ
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ที่โรงเรียนที่ย้ายมาใหม่ก็จัดการเดินเรื่องวันเดียวเสร็จ ทั้งที่ย้ายมากลางคันแบบนี้ โรงเรียนไม่ค่อยรับเท่าไหร่หรอก แต่ก็เข้าได้อย่างง่ายดายราวกับมีเส้นสายหนาเตอะอยู่ที่นี่
แต่ก็นะเขาเป็นถึงนายหัวเจ้าของสวนร้อย ๆ ไร่นี่นา คงมีส่วนในการบริจาคเงินสมทบทุนในโรงเรียนบ้างแหละนะ ที่รู้เพราะพ่อแม่เธอก็ทำเหมือนกัน
วันแรกที่ได้เข้าเรียนก็คือวันถัดมาหลังจากที่เดินเรื่องสมัครเรียน และการเดินทางไปเรียนในโรงเรียนที่ห่างไกลจากบ้านสิบ ๆ กิโลก็คือรถสองแถวเก่า ๆ ที่จะมาจอดรออยู่หน้าปากซอยบ้าน ซึ่งเธอจะต้องเดินออกมารอแต่เช้าเพื่อให้ทันขึ้นรถ
ลำบากนะแต่ก็ต้องปรับตัวให้ได้ ทำไงได้เธอไม่มีทางเลือกนี่นา
@โรงเรียนใหม่
น้ำตาลเข้ากับคนได้ไม่ยาก ถ้ารู้จักนิสัยของเธอจริง ๆ จะยากก็แค่การปรับตัวเรื่องกิน ที่อยู่ต่าง ๆ ก็เท่านั้นแหละ โรงเรียนที่นี่นักเรียนไม่ได้เยอะมาก ไม่เหมือนกับโรงเรียนในเมืองที่เธอเรียนอยู่ แต่ก็ดีเหมือนกับ เพราะมันเหมือนจะเงียบสงบไม่น้อยเลย
“หวัดดีน้ำตาล เรามาแนะนำตัว เราชื่อนุช”
“อ๋อ หวัดดี”
ตามสเต็ปของโรงเรียน พอแนะนำตัวเองหน้าชั้นเรียนตามที่อาจารย์แนะนำ เพื่อน ๆ ก็เข้าหาและถามไถ่กันเป็นเรื่องปกติ เธอก็คุยบ้างนิด ๆ หน่อย ๆ ตามสไตล์คนไม่ชอบสุงสิงกับใคร
แต่ดูเหมือนว่าจะมีกลุ่มนึงที่ชอบมองเธอด้วยสายตาที่ไม่สบอารมณ์ และตามความคาดเดา พวกนั้นคงเป็นหัวโจกของห้อง ซึ่งมีทุกโรงเรียนและชั้นเรียนแหละ ไม่ว่าจะที่ไหนมักจะมีคนก่อตั้งตัวเองเป็นกลุ่ม ๆ และทำตัวกร่าง รังแกคนอื่น พูดจาแย่ ๆ ใส่คนอื่น เพื่อให้ตัวเองดูสูงส่งขึ้นมา
“พักกลางวันนี้มากินข้าวด้วยกันนะ”
“อื้อ ว่าแต่ที่นี่มีอะไรบ้าง”
“ก็หลัก ๆ เลยนะ มีราดหน้า ก๋วยเตี๋ยว ข้าวราดแกง กระเพาะปลา ส่วนตัวเราชอบกระเพาะปลาที่สุดเลย มันอร่อย”
“……” พอได้ยินแบบนั้นน้ำตาลก็ถึงกับกลืนน้ำลาย ไม่ใช่ว่าอยากกิน หรือกินไม่ได้หรอก แต่อาหารพวกนี้มันเป็นของที่เธอไม่ค่อยกินเท่าไหร่ อย่างว่าแหละ คำว่าเธอต้องปรับตัว ซึ่งมันก็รวมเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน
“เออใช่ ลืมไปว่าเธอมาจากกรุงเทพ ที่นั่นอาหารกลางวันเป็นยังไงเหรอ ?”
“ก็มีให้เลือกหลายแบบ สเต๊ก สลัดผัก ข้าวแต่กับข้าวก็เปลี่ยนเรื่อย ๆ ไม่จำเจ”
“โอ้โห โคตรดีเลย”
“แฮ่ม ๆ ๆ นงนุช เพื่อนมาใหม่ไม่ชวนเพื่อนคุยค่ะ ตั้งใจเรียนกันหน่อย”
“ขอโทษค่ะอาจารย์”
“ขอโทษค่ะ” พอเพื่อนขอโทษแล้ว เธอก็ตามน้ำโดยการขอโทษเสียงแผ่ว ๆ เพราะทั้งห้องเงียบกริบเมื่ออาจารย์พูด และเพื่อน ๆ ในห้องก็พากันมองมาที่โต๊ะของเธอ จนเธอรู้สึกอึดอัดไปหมด แต่พออาจารย์หันหน้าเข้ากระดานดำต่อ เพื่อนที่นั่งข้าง ๆ ก็แอบกระซิบอีกครั้ง
“ไว้ค่อยคุยกันตอนพักเที่ยงนะ”
“อื้อ”
พอพักกลางวันน้ำตาลก็ไปนั่งกินข้าวกับกลุ่มเพื่อนที่เพิ่งจะรู้จักกันวันนี้ ท่ามกลางสายตาของใครหลาย ๆ คนที่มองเธอ บางกลุ่มก็ใช่ว่าจะชอบ ไม่ว่าจะที่ไหน ๆ ก็เหมือนกันหมดสินะ เด็กเรียนก็มี เด็กหัวโจกประจำห้องก็มี
"ทำไมน้ำตาลถึงย้ายมาเรียนที่นี่เหรอ ?"
"ก็...ย้ายมาอยู่กับญาติน่ะ" มันบอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะต้องเริ่มพูดยังไงเหมือนกัน พ่อแม่ตาย ซ้ำร้ายยังต้องย้ายมาอยู่กับใครก็ไม่รู้ ที่เธอไม่แม้แต่จะเคยเห็นหน้า
"ก็บอกเขาไปซี้ ว่าย้ายมาเพราะพ่อแม่ตายหมด" มีเสียงหนึ่งพูดแทรกขึ้นมา แต่ไม่ใช่เสียงพูดของคนในกลุ่มโต๊ะของเธอ
แต่ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก เป็นหัวโจกของโรงเรียน ที่ดูไม่ค่อยชอบเธอตั้งแต่ที่เธอเดินเข้าไปในห้องเรียนแล้ว
"พูดอะไรน่ะ เราไม่ได้ขอความเห็นสักหน่อย เราถามน้ำตาล ไม่ได้ถามเธอ" เพื่อนที่ชื่อนุชพูดขึ้น
"เอ้า ก็แค่ช่วยตอบให้ เห็นว่าน้ำตาลพูดไม่หมด เผื่อใครอยากรู้ไง"
"เรื่องของคนอื่น เธอไม่ต้องมายุ่งหรอก ที่น้ำตาลไม่พูดก็เพราะเขามีเหตุผลของเขาไง"
"อ๋อเหรอ" ทำหน้ายียวนกวนประสาท
"เรื่องความรู้สึกของคนอื่น ไม่ควรเอามาล้อเล่นนะ ถึงเธอจะเป็นคนไม่มีมารยาท แต่ควรมีจิตสำนึกบ้าง"
"เฮ้ย !! มึงพูดอะไรวะนุช เกี่ยวอะไรด้วยวะ เถียงแทนทำไม เรื่องของมึงอ่อ ?"
"อย่ามาหาเรื่องที่นี่ดีกว่า ไม่อย่างนั้นเราจะบอกอาจารย์"
"เสือกอะไร ขนาดน้ำตาลมันยังไม่พูดอะไรเลย เรื่องของคนอื่นบอกอย่าเสือก มึงเองก็อย่าเสือกเหมือนกันอีนุช"
"พอแล้ว ! ไม่ต้องทะเลาะกัน" น้ำตาลพูดขึ้น มาเรียนวันแรกก็เจอเรื่องเลยเหรอเนี่ย อุตส่าห์คิดไว้ในตอนแรกแล้วว่าที่นี่มันจะเงียบสงบ ได้อยู่แบบสบาย ๆ ไม่มีปัญหาอะไร แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่อย่างที่คิดแล้วสิ
เธอกำลังจะเดินออกไป แต่แล้วประโยคจากเพื่อนอีกคน ก็ทำให้เธอต้องชะงัก
"เห็นไหม น้ำตาลมันยังไม่ว่าอะไรเลย"
"....."
"ก็พูดความจริงผิดตรงไหน แม่ฉันบอกว่า ที่น้ำตาลย้ายมาที่นี่เนี่ย เพราะไม่มีใครแล้วตัวเองไม่มีญาติที่ไหนก็เลยถูกส่งมาอยู่ที่นี่ ชีวิตน่าสงสารนะ ขนาดพ่อแม่ยังหนีตาย สงสัย..."
หมับ !!!
น้ำตาลจิกผมของเจ้าของประโยคด้วยความโมโห จนเพื่อนนักเรียนที่อยู่ในนั้นพากันตกใจ
"โอ๊ยย !! "
"เห็นว่ายอมก็อย่าได้ใจสิ ฉันไม่ใช่คนที่จะมาพูดจาแย่ ๆ ใส่ได้โดยที่ไม่ตอบกลับหรอกนะ"
"ปล่อยกูนะ !! "
"ขอโทษเดี๋ยวนี้" พูดแบบข่มอารมณ์สุด ๆ เพราะที่ไม่ตอบโต้เนี่ยเพราะไม่อยากมีปัญหาต่างหาก แต่ดันพูดไม่เข้าหูแบบนี้คิดว่าจะยอมหรือไง มาเรียนวันแรกแล้วไง เจอแบบนี้ใครจะยอม ไม่ใช่แม่พระสักหน่อย
"กูไม่ขอโทษ กูพูดความจริง ก็พ่อแม่มึงตายไง เรื่องจริงมึงจะโมโหทำไม"
"จะพูดครั้งสุดท้าย ขอโทษเดี๋ยวนี้ ! "
"กูไม่ขอโทษ กูไม่ได้ผิด พูดความจริงทำไมต้องขอโทษด้วย ไม่ดีหรือไงช่วยตอบเพื่อน ๆ ให้เนี่ย จะได้ไม่ต้องอึดอัดเวลาจะตอบเพื่อน ว่าทำไมถึงย้ายมาอยู่ที่นี่"
"แล้วรู้หรือเปล่า ว่าที่โรงเรียนเก่า ฉันทำยังไงกับเพื่อนที่พูดจาแบบนี้"
" ??? "
"เดี๋ยวช่วยบอกให้ จะได้จำ !! "
"โอ๊ยย !!!"
น้ำตาลกระชากหัวเพื่อนคนนั้นไปที่เสาปูน ก่อนจะจิกหัวและจับกระแทกแรง ๆ ไปกับเสา ทุกคนได้แต่พากันมอง แต่ไม่มีใครเข้ามาช่วยเลยสักคน
ต่อว่าเธอไม่เท่าไหร่หรอก เพราะเธอเป็นคนที่อดทนเก่ง ใช่ว่าจะเจอเรื่องแบบนี้ครั้งแรกสักหน่อย แต่ลามปามถึงพ่อแม่ของเธอแบบนี้เธอยอมไม่ได้ ไม่ว่าเขาจะยังอยู่หรือไม่อยู่แล้ว ก็ไม่มีใครมีสิทธิ์มาพูดอะไรแบบนี้ได้
น้ำตาลจับหัวของเพื่อนโขกกับเสาปูนจนกระทั่งเพื่อนหัวแตก เลือดอาบหน้าไปหมด ก่อนที่ครูจะเข้ามาห้าม น้ำตาลถึงได้ยอมปล่อยเพื่อนคนนั้นไป
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ ! "
"....."
"ปานวาดพาเพื่อนไปห้องพยาบาล ส่วนพิชญานินตามครูมาที่ห้องปกครองเดี๋ยวนี้เลย ! "
น้ำตาลเดินตามคุณครูไปที่ห้องปกครอง ซึ่งเธอก็รู้ดีอยู่แล้วแหละว่ามันจะเป็นยังไงต่อจากนี้ ครั้งแรกก็อาจจะโดนตักเตือน แต่ถ้าหนักหน่อยก็อาจจะโดนทันฑ์บน แต่ก็ไม่รู้สิ มันอาจจะมากกว่านั้นก็ได้ เพราะเพื่อนคนนั้นหัวแตกเลือดอาบหน้าขนาดนั้น
"มีอะไรจะพูดกับครูไหม พิชญานิน"
"ไม่มีค่ะ"
"ครูเองก็พอจะทราบ เกี่ยวกับนิสัยของเธอ ตอนที่เรียนอยู่โรงเรียนเก่ามาบ้าง แต่ก็ไม่คิดว่า มาเรียนวันแรกเธอจะแผลงฤทธิ์เลยขนาดนี้"
"......"
"เดี๋ยวครูจะทำจดหมายเชิญผู้ปกครองมา เพราะผู้ปกครองของ วันศิริคงไม่ยอมแน่ ๆ ทำร้ายร่างกายเพื่อนมันร้ายแรงมากนะพิชญานิน"
"หนูทราบค่ะ เชิญคุณครูจัดการได้ตามเห็นควรเลยค่ะ"
"เธอไม่กลัวเลยเหรอ"
"ไม่มีอะไรต้องกลัวนี่คะ ถ้าต้องเผชิญหน้ากับความจริง ขอแค่ครูอย่าฟังความข้างเดียวก็พอ"
"ได้ เดี๋ยววันพรุ่งนี้ ครูจะให้เพื่อนที่อยู่ในเหตุการณ์ มาช่วยเป็นพยานและพูด ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่เรื่องที่เธอทำร้ายเพื่อน จะต้องถูกลงโทษ"
"ค่ะ"
- ผู้เขียน
