จารวีบอกเธอว่าไม่เกินครึ่งชั่วโมงก็น่าจะมาถึงแต่ทว่าตอนนี้เหลือเวลาอีกไม่ถึงห้านาทีก็จะครบหนึ่งชั่วโมง คนที่ยืนยันหนักแน่นว่ามาถึงแน่ๆภายในครึ่งชั่วโมงก็ยังไม่มา ความกระวนกระวายใจทั้งเป็นห่วงความปลอดภัยของเพื่อนกลัวจะเกิดเรื่องไม่ดี ทั้งอยากรู้เรื่องที่เพื่อนจะเล่าทำให้พุดน้ำบุษย์นั่งไม่ติด คอยชะเง้อคอยาวมองประตูรั้วบ้านทุกสามนาที กระทั่งเห็นรถมินิคูเปอร์สีแดงวิ่งผ่านประตูรั้วอัลลอยเข้ามาถึงได้ถอนหายใจโล่งอก
“ทำไมมาช้าจัง ไหนว่าครึ่งชั่วโมงถึง?” เอ่ยถามทันทีที่เพื่อนเปิดประตูลงจากรถ
“จะไม่ให้ช้าได้ไงล่ะก็เล่นปิดถนนไปครึ่งเลน รถราเป็นขบวนมดแดงแตกรังแต่วิ่งได้แค่เลนเดียว นี่ถือว่าฉันมาเร็วแล้วนะ ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมจะต้องซ่อมถนนมันทุกปี ทำให้มันดีๆครั้งเดียวไม่ได้หรือไง... ไปคุยกันที่ศาลา” บ่นเรื่องถนนหนทางเสร็จก็พยักพเยิดให้เพื่อนเดินกลับไปที่ศาลา เธอคิดว่าคุยกันที่ศาลาน่าจะเหมาะกว่าการ
