“โอ๊ย...ลุงพลอย่าทำหนู...ฮื่อออ!”
น้ำใสร้องไห้ พยายามห้ามพลแสนด้วยความกลัว จนหัวใจของเธอเต้นสั่น แต่ดูเหมือนลุงเขยสุดหื่นจะไม่ยอมฟังเธอเลย
เขาโถมตัวลงมาคร่อมทับเด็กสาวไว้ แล้วจับข้อมือทั้งสองรวบรัดด้วยเชือกเหนียวแน่นที่วางรออยู่แล้ว
“โอ๊ย! หนูเจ็บนะลุงพล...ปล่อยหนูเถอะ...งือ งือ”
เมื่อสองมือเล็ก ถูกเขามัดไว้จนแน่นขนาดนั้น ก็ยิ่งทำให้สาวน้อยหวาดหวั่นมากยิ่งขึ้น เธอจึงดิ้นกายไปมาไม่หยุด เพื่อจะได้หลุดพ้นจากกายแกร่งที่กำลังแนบชิดลงมา
“หึ ๆ ดิ้นเข้าไปเลย ฉันชอบ...ฮ่า ๆ ๆ”
ลุงเขยหัวเราะร่าอย่างมีความสุข พร้อมกับทำหน้าหื่นหิว จากนั้นก็รีบกระชากผ้าขนหนูที่เธอนุ่งกระโจมอกอยู่จนหลุด เหลือเพียงร่างกายระหงขาวโพลนเปลือยเปล่าตรงหน้า
“อ๊าย ฮื่อออ!”
น้ำใสกรี๊ดลั่น ทั้งกลัวทั้งอาย จนหน้าแดง
“โอยยย...เนียนแน่น เนื้อขาวเด้ง น่าเอาสุด ๆ แล้วแบบนี้...ฉันจะปล่อยหนูไปได้ยังไงล่ะจ๊ะ อูยยยย”
พลแสนส่งเ
