“เอ่อ...สวัสดีค่ะ ลุงเมฆ...”
เธอยกมือไหว้ ทำหน้าจ๋อยนิด ๆ
“หวัดดีจ๊ะหนู ยินดีต้อนรับนะ อยู่ที่นี่ให้สบายใจ จะนานเท่าไหร่ก็อยู่ได้ คิดเสียว่าเป็นบ้านตัวเอง”
เขาบอกกับสาวสวยรุ่นลูกอย่างใจดี แต่แววตากลับร้อนรุ่มอย่างลืมตัว
“นังหนูอ้นน่ะ มันเพิ่งจะจบมอ.หกเองพี่ ทั้งดื้อ ทั้งแสบ จนแม่มันทนไม่ไหว เลยส่งตัวมาอยู่กับเราสักพัก ให้มาช่วยงานที่สวนน่ะ จะได้ห่าง ๆ เมืองกรุงบ้าง...อย่าไปใจดีกับมันมากนะ เดี๋ยวเสียนิสัยแย่”
สมศรีพูดกับเมฆเสร็จ ก็หันกลับมาทำตาดุ ๆ ใส่หลานสาว
“แหม...มาถึงไม่ทันไร ป้าก็เผาหนูซะแล้ว หนูอายลุงเขานะป้า”
อรนรีทำหน้างอใส่
“เธอก็...อย่าไปว่าหลานสิ เอ้อ...หนูอ้นจ๊ะ มาถึงเหนื่อย ๆ ขึ้นไปเก็บของ พักผ่อนก่อนเถอะ”
ลุงเมฆส่งเสียงหวานอย่างเอ็นดู อย่างออกนอกหน้า
“เออจริงสิ! แกขึ้นไปพักก่อนไป ห้องแกอยู่ชั้นบนนะ ติด ๆ กับห้องนอนใหญ่ประตูสีแดงของป้าน่ะ”
“จ๊ะป้า”
เมื่อพูดคุยกันเสร
