ทิพย์เกสรนั่งกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่บนเตียงภายในโรงแรมที่พัก เมื่อ โดมินิกยังอ้าแขนต้อนรับหล่อนอยู่เหมือนเดิม
“ถึงกูไม่มีมึง...กูก็มีคนที่หล่อกว่ามึงและรวยกว่ามึง ไอ้บิลลี่ แม้กูจะอดทำตามความฝันก็ตาม”
หญิงสาวยกมือขึ้นลูบแก้มของตัวเองที่ถูกโรสแมรี่ตบ “กูขอสาปแช่งให้พวกมันล่มจม ไอ้พวกสารเลว”
ทิพย์เกสรตั้งใจว่าจะรอให้รอยช้ำบนใบหน้าหายดีก่อนค่อยกลับเมืองไทยไปหาโดมินิก
“ขอบคุณนะคะคุณมิก...ที่ยังคงรักทิพย์ไม่เปลี่ยนแปลง” หญิงสาวระบายยิ้ม ก่อนจะโทรหาบิดา
“พ่อจ๊ะ...นี่ทิพย์นะ”
“ลูกทิพย์ หายไปไหนมา รู้ไหมว่าพ่อเป็นห่วงมาก โทรไปลูกก็ไม่ยอมรับสายเลย...ลูกอยู่ไหนตอนนี้...”
พ่อของหล่อนคร่ำครวญมาตามสาย “ทิพย์สบายดีค่ะ กำลังจะกลับเมืองไทยวันมะรืน”
“จริงเหรอลูกทิพย์...กลับมา กลับมาอยู่บ้านเรา”
“ทิพย์มีเรื่องรบกวนพ่อหน่อยจ้ะ”
“ว่ามาได้เลย พ่อยินดีทำให้ลูกรักของพ่อทุกอย่าง”
“ลากตัวนังนวลมันกลับ
